Από τις τουρκικές εκλογές του περασμένου Μαΐου έχουν περάσει μόλις πέντε μήνες. Με όλα αυτά που μεσολάβησαν ωστόσο έκτοτε (πυρκαγιές και πλημμύρες, ουκρανική αντεπίθεση, ανταρσία της Wagner, θάνατος του Πριγκόζιν, νέα στρατιωτική νίκη των Αζέρων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, πόλεμος Ισραήλ – Χαμάς), είναι σαν να έχουν περάσει χρόνια. Ποιος θυμάται πια, εκτός Τουρκίας, τις τουρκικές εκλογές του περασμένου Μαΐου;

Η Τουρκία επιστρέφει, ωστόσο, στις κάλπες τον Μάρτιο του 2024, για τις κρίσιμες αυτοδιοικητικές εκλογές που θα κρίνουν το μέλλον των δημαρχιακών θώκων σε Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη, μεταξύ άλλων.

Αν και σύντομο, το χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από τις τελευταίες βουλευτικές/προεδρικές εκλογές και έπειτα, δείχνει να επιβεβαιώνει το αποτέλεσμα της κάλπης ενισχύοντας έτι περαιτέρω όσα είχαν διαφανεί ως τάσεις: την απόλυτη κυριαρχία του Ερντογάν στο εσωτερικό και την ευρύτερη άνοδο της άκρας δεξιάς και των υπερσυντηρητικών.

Όσο για την τουρκική αντιπολίτευση, εκείνη αφού προσέγγισε μεν την πηγή της προεδρίας (το 47,8% του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου στον δεύτερο γύρο ήταν ρεκόρ για προεδρικό υποψήφιο της αντιπολίτευσης) χωρίς όμως να καταφέρει τελικώς να πιει νερό, τώρα υποχωρεί βλέποντας τις δεξαμενές των υποστηρικτών της να μετρούν απώλειες και διαρροές.

Δημοσκόπηση της εταιρείας ASAL παρουσιάζει το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) του Κιλιτσντάρογλου να έχει υποχωρήσει στο 20,2% (από 25,3% που είχε λάβει στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Μαΐου), το Καλό Κόμμα (ΙΥΙ) της Μεράλ Ακσενέρ να πέφτει στο 8% από το 9,7% του Μαΐου, και τους φιλοκούρδους διαδόχους του HDP (το οικολογικό/αριστερό Yeşil Sol Parti/YSP που έγινε Λαϊκό Κόμμα Ισότητας και Δημοκρατίας Halkların Eşitlik ve Demokrasi Partisi/HEDEP) να κινούνται πια κάτω από το 10%. Στον αντίποδα ωστόσο, το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (ΜΗΡ) του 75χρονου Ντεβλέτ Μπαχτσελί παρουσιάζεται να ανεβαίνει από το 10% στο 12,1%.

Πέντε μήνες έπειτα από τις εκλογές του περασμένου Μαΐου, ο Οσμάν Καβαλά (που τιμήθηκε προ ημερών με το βραβείο “Βάτσλαβ Χάβελ” από το Συμβούλιο της Ευρώπης) είναι πια τελεσίδικα καταδικασμένος σε ισόβια κάθειρξη, ο πάλαι ποτέ ανερχόμενος πολιτικά (και φυλακισθείς ήδη από το 2016) Σελαχατίν Ντεμιρτάς έχει πια αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική, στο CHP «τρώγονται», η Ακσενέρ αναρωτιέται προς ποια κατεύθυνση να κινηθεί, και γενικότερα η τουρκική αντιπολίτευση της άλλοτε καλούμενης Συμμαχίας του Εθνους υποχωρεί εν μέσω εσωτερικών κλονισμών ναρκοθετώντας την πορεία των υποψηφίων της προς τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαρτίου.

Τι θα κάνει ο Εκρέμ Ιμάμογλου του CHP στην Κωνσταντινούπολη τον ερχόμενο Μάρτιο; Θα καταφέρει να επανεκλεγεί δήμαρχος; Θα στηρίξει την υποψηφιότητά του η Ακσενέρ; Με βάση όσα δείχνουν πάντως προς το παρόν οι δημοσκοπήσεις (της εταιρείας BETIMAR για παράδειγμα), τα σύννεφα πυκνώνουν πάνω από την υποψηφιότητα του Ιμάμογλου και η επανεκλογή του μπορεί να μην είναι εύκολη.

Εν τω μεταξύ πάντως, το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) θα έχει πάει σε συνέδριο (τον ερχόμενο Νοέμβριο) για την εκλογή νέας ηγεσίας, με τον 49χρονο πρόεδρο της κοινοβουλευτικής ομάδας, Οζγκιούρ Οζέλ, να κοντράρει τον 74χρονο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου.

Θα μπορούσε, άραγε, μια αλλαγή προέδρου στο μεγαλύτερο κόμμα της τουρκικής αντιπολίτευσης να αντιστρέψει την καθοδική πορεία στον δρόμο προς τις επόμενη μεγάλη αναμέτρηση των τοπικών εκλογών;

Γράφαμε, πριν από μήνες, ότι θα είναι κρίσιμο για τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να καταφέρει να πάρει την Άγκυρα (Μανσούρ Γιαβάς) και την Κωνσταντινούπολη (Εκρέμ Ιμάμογλου) από τα χέρια της αντιπολίτευσης στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές.

Ωστόσο πλέον, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς και κάτι άλλο: ότι είναι πια πολύ πιο κρίσιμο για την αντιπολίτευση να καταφέρει να κρατήσει αυτούς τους δήμους προκειμένου να μην δει τα ποσοστά της να υποχωρούν και άλλο…