Πολλά λέγονται τον τελευταίο καιρό για εξοπλισμούς. Ιδιαίτερα μάλιστα για αυτούς του Πολεμικού Ναυτικού. Το τι κυκλοφορεί, κυρίως, στο διαδίκτυο δεν περιγράφεται! Ελάχιστα -μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού- είναι αυτά που αξίζουν να διαβαστούν. Τώρα, γιατί όλη αυτή η φασαρία; Συγγνώμη αλλά δεν αξίζει να ασχοληθούμε. Είναι εύκολο να εκτοξεύεις κατηγορίες μέσω του διαδικτύου. Εξαιρετικά όμως δύσκολο να τις θεμελιώνεις. Ας μιλήσουμε λοιπόν γι’ αυτό που αναφέρουμε στον τίτλο μας. Το Πολεμικό Ναυτικό σήμερα και αύριο.

Ο λόγος που ξεκινάμε με το Ναυτικό –γιατί φυσικά θα ασχοληθούμε και με τους άλλους δύο κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων σε επόμενα τεύχη μας– είναι ότι η τελευταία πολύμηνη ελληνοτουρκική κρίση κατέδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ποιο θα είναι το πεδίο προς το οποίο η Ελλάδα θα πρέπει να στρέψει την προσοχή της. Και αυτό δεν είναι άλλο από την Ανατολική Μεσόγειο. Στα τέλη Φεβρουαρίου-αρχές Μαρτίου του 2020, η Τουρκία υπέστη μια πολλή μεγάλη ήττα στην Θράκη. Αν και η σύγκρουση ήταν κυρίως «προσφυγικού» τύπου, με τον Τουρκικό Στρατό όμως να έχει αναλάβει όλες τις «υπηρεσίες υποστήριξης» της επιχείρησης, καταδείχτηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο Έβρος δεν περνιέται! Το μάθημα το πήραν και, στη συνέχεια, το βάρος ρίχτηκε στην «Γαλάζια Πατρίδα» και τα συμπαρομαρτούντα.

Ο εκσυγχρονισμός των τεσσάρων ΜΕΚΟ 200 ΗΝ είναι όχι απλώς απαραίτητος, αλλά έπρεπε να είχε ξεκινήσει πριν από 15 χρόνια.

Έτσι λοιπόν από το καλοκαίρι έως τώρα,  δηλαδή επί έξι μήνες, οι Ένοπλες Δυνάμεις και ιδιαιτέρως το Ναυτικό, την πέρασαν σε «κατάσταση συναγερμού». Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι τα πλοία, κυρίως του Στόλου, ήταν συνεχώς σε περιπολία. Λιμάνι, άρα ανάπαυση, είδαν για πολύ λίγο. Με άλλα λόγια, τα πληρώματα έφτασαν στα όριά τους. Για να μην πούμε ότι πολλές φορές τα ξεπέρασαν… Το αποτέλεσμα; Η Ελλάδα σημείωσε άλλη μία νίκη. Κι αυτό δεν το λέμε, για να τονώσουμε τον πατριωτισμό μας και να ενισχύσουμε το «εθνικόν μας συναίσθημα». Αυτά είναι λόγια των διάφορων εθνοπατέρων. Το γεγονός είναι ένα και αναμφισβήτητο: όλες οι τουρκικές κινήσεις όχι απλώς παρακολουθούνταν από κοντά, αλλά εξουδετερώνονταν. Ειπώθηκαν, βεβαίως, κάποια «μπράβο» και αρκετές ευχαριστίες, οι οποίες –θέλουμε να πιστεύουμε– θα πάρουν και κάποια άλλη «μορφή» πλην της ηθικής. Το σοβαρό ζήτημα όμως είναι με τι μέσα οι άνθρωποι του Πολεμικού Ναυτικού θα μπορέσουν και αύριο να επιτελέσουν με επιτυχία το καθήκον τους. Με απλά λόγια: είναι τα πολεμικά μας πλοία τα κατάλληλα για μια πολεμική σύγκρουση του 21ου αιώνα;

Ο Ωκεανός S118, το μόνο υποβρύχιο που εκσυγχρονίστηκε με το πρόγραμμα Neptune IΙ, συνέβαλε ουσιαστικά στην αύξηση της μαχητικής ικανότητας του Πολεμικού Ναυτικού.

Κι εδώ μπαίνουμε στα δύσκολα! Γιατί δεν αρκούν οι εξαγγελίες για φρεγάτες που θα παραγγελθούν. Χρειάζεται να γίνει πολλή δουλειά ακόμα. Να αρχίσουν να λειτουργούν ναυπηγεία, να αναμορφωθεί πλήρως το υπάρχον νομικό πλαίσιο για τους εξοπλισμούς και φυσικά να υπάρξει Νέα Δομή Δυνάμεων. Μια Δομή Δυνάμεων που δεν θα αποβλέπει στο «πώς θα βολέψουμε τα δικά μας παιδιά», αλλά στο πώς θα ανταποκριθούν οι Ένοπλες Δυνάμεις στο γεωστρατηγικό πλαίσιο που απαιτούν οι νέες γεωπολιτικές ανάγκες της χώρας μας.

Τι διαθέτουμε

Ας δούμε λοιπόν ποια είναι τα πλοία που συγκροτούν σήμερα το Ναυτικό μας και τι χρειαζόμαστε για το αύριο.

Στη Διοίκηση Φρεγατών (ΔΦΓ) υπάγονται 18 πλοία. Τα 13 είναι φρεγάτες και υπόλοιπα 5 πλοία υποστήριξης. Από τις φρεγάτες, 9 είναι τύπου S και 4 ΜΕΚΟ 200 ΗΝ. Οι τύπου S είναι οι εξής (σε παρένθεση είναι τα χρόνια της ηλικίας τους): Κουντουριώτης F462 (42), Αδρίας F459 (41), Ναβαρίνον F461 (40), Αιγαίον F460 (40), Έλλη F450 (39), Θεμιστοκλής F465 (39), Λήμνος F451 (38), Νικηφόρος Φωκάς F466 (38) και Κανάρης F464 (37). Αξίζει να αναφερθεί ότι η τελευταία S που ναυπηγήθηκε ήταν η Μπουμπουλίνα F463 –σήμερα θα ήταν 37 χρονών– που εμείς οι… λεβέντες φροντίσαμε να παροπλίσουμε στις 18 Φεβρουαρίου 2013. Δεν θα σχολιάσουμε το τι, το πώς και το γιατί. Δεν είναι του παρόντος. Απλώς οι τότε κρατούντες δεν έβλεπαν και πολύ μακριά…

Οι πυραυλάκατοι Super Vita αποδείχτηκαν ένα άκρως πετυχημένο σχέδιο. Το πρόγραμμα τους πρέπει να συνεχιστεί αμέσως μετά την επίλυση του προβλήματος των ναυπηγείων.

Οι 4 ΜΕΚΟ 200 ΗΝ είναι: Ύδρα F452 (28), Σπέτσαι F453 (24), Ψαρά F454 (22) και Σαλαμίς F455 (22). Εδώ βεβαίως τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Όμως θα πρέπει να θυμίσουμε ότι ο εκσυγχρονισμός τους θα έπρεπε να είχε αρχίσει, όπως ζητούσε άλλωστε το Ναυτικό, πριν από 15 χρόνια και όχι τώρα  που «πλησιάζουν στο αμήν». Από τα πλοία γενικής υποστήριξης τα δύο πρώην γερμανικά Αξιός Α464 (52) και Αλιάκμων Α470 (52), θα έπρεπε να είχαν πάει για παλιοσίδερα εδώ και κάποια χρόνια. Ο  Προμηθεύς Α374 (17) κρατάει καλά, αλλά δεν αρκεί. Τέλος υπάρχουν και τα δύο πρώην Offshore Supply Ship που δωρίσθηκαν, ο Άτλας Ι A471 (20) και ο Ηρακλής Α472 (18), τα οποία για να γίνουν όντως πολεμικά πλοία χρειάζονται να «πέσουν» λεφτά, που βεβαίως δεν υπάρχουν.

Το USNS Trenton EPF5, συχνός επισκέπτης του Ναυστάθμου Σαλαμίνας, αποτελεί ένα πολύ καλό υπόδειγμα για αντικατάσταση των –όχι χωρίς προβλήματα– αερόστρωμνων Zubr.

Πάμε τώρα στην Διοίκηση Υποβρυχίων (ΔΥ), όπου έχουμε 11 υποβρύχια. Τα περισσότερα που είχε ποτέ η Ελλάδα. Κάποια από αυτά σαφέστατα κι έχουν ξεπεράσει τα όριά τους. Στις παρενθέσεις μετά από κάθε όνομα είναι η ηλικία τους και όπου υπάρχει κάθετος (/) η ηλικία τους μετά από τον εκσυγχρονισμό τους. Έχουμε λοιπόν και λέμε: τα τρία U209/1100/Neptune I, ήτοι τα Νηρεύς S111 (48/20), Πρωτεύς S113 (48/24) και Τρίτων S112 (48/27). Ο παροπλισμός του Γλαύκου S110 στις 09.06.2011 δε μπορούμε να πούμε ότι ήταν αδικαιολόγητος αν και ήταν το τελευταίο του τύπου του που εκσυγχρονίστηκε.

Σειρά έχουν τα τρία 209/1200, που είναι ο Ποσειδών S116 (41), η Αμφιτρίτη S117 (41) και ο Πόντος S119 (40). Ο Ωκεανός S118 (41/5), είναι τύπου 209/1200/ΑΙΡ, δηλαδή το μόνο υποβρύχιο που εκσυγχρονίστηκε με το πρόγραμμα Neptune IΙ. Ένα πρόγραμμα που αποδείχτηκε άκρως πετυχημένο αφού στην τελευταία κρίση ο Ωκεανός S118 έδειξε ότι είναι ισάξιος των σύγχρονων U214 τα οποία είναι: Παπανικολής S120 (10), Πιπίνος S121 (5), Ματρόζος S122 (5) και Κατσώνης S123 (3).

Σειρά έχουν τα πλοία της Διοίκησης Ταχέων Σκαφών (ΔΤΣ) που είναι: τέσσερις πυραυλάκατοι La Combattante III: ο Λάσκος Ρ20 (43/12), ο Μπλέσσας Ρ21 (43/11), ο Μυκόνιος Ρ22 (42/11) και ο Τρουπάκης Ρ23 (43/10). Εδώ να σημειωθεί ότι ο εκσυγχρονισμός, που έγινε σε αυτά τα πλοία, αφορούσε κυρίως τον ηλεκτρονικό τους εξοπλισμό. Πέντε πυραυλάκατοι La Combattante IΙIb: ο Καβαλούδης Ρ24 (40), ο Ντεγιάννης Ρ26 (40), ο Ξένος Ρ27 (39), ο Σιμιτζόπουλος Ρ28 (39) και ο Σταράκης Ρ29 (39). Μία – πρώην γερμανική – πυραυλάκατος La Combattante IIA (Klasse 148): Μαριδάκης Ρ75 (46). Τέλος οι έξι καινούργιες Super Vita, ήτοι ο Ρουσσέν Ρ67 (15), ο Δανιόλος Ρ68 (14), ο Κρυσταλλίδης Ρ69 (14), ο Γρηγορόπουλος Ρ70 (10), ο Ρίτσος Ρ71 (5) και ο Καραθανάσης Ρ78 που είναι  μόλις έξι μηνών. Μέσα στους επόμενους μήνες, αναμένεται να ενταχθεί και η έβδομη Super Vita, που θα ονομαστεί Βλαχάκος Ρ79.

Το USS Fort McHenry LSD43 έχει προγραμματιστεί να παροπλιστεί τον Μάρτιο του 2021. Μήπως θα πρέπει το ΥΕΘΑ να κινηθεί, με αστραπιαία ταχύτητα, ώστε να μας παραχωρηθεί;

Πάμε τώρα στα της Διοίκησης Πλοίων Επιτήρησης (ΔΠΕ), τους  «μεθοριακούς φρουρούς» του Αιγαίου. Έχουμε λοιπόν και λέμε: δύο κανονιοφόροι Osprey 55: ο Αρματολός Ρ18 (30) και ο Ναυμάχος  Ρ19 (30). Δύο κανονιοφόροι HSY 56: η Κάσος Ρ57 (27) και ο Πολεμιστής Ρ61 (26). Τέσσερις κανονιοφόροι HSY 56a: ο Μαχητής Ρ266 (18), ο Νικηφόρος Ρ267 (16), ο Αήττητος Ρ268 (16) και ο Κραταιός Ρ269 (17). Δύο κανονιοφόροι – πρώην αμερικανικές – Asheville: η Τόλμη Ρ229 (51) και η Ορμή Ρ230 (51). Δύο ξύλινα παράκτια περιπολικά Esterel: Αντωνίου Ρ286 (45) και ο Στάμου Ρ287 (45). Τέσσερα, επίσης ξύλινα, παράκτια περιπολικά Tjeld/Nasty: η Ανδρομέδα Ρ196 (54/40), ο Κύκνος Ρ198 (53/32), ο Πήγασος Ρ199 (53/32) και ο Τοξότης Ρ228 (53/32), που ξεκίνησαν τον επιχειρησιακό τους βίο ως τορπιλάκατοι και μετασκευάστηκαν σε παράκτια περιπολικά τη δεκαετία του 1980. Τέλος, στη ΔΠΕ έχουν «μεταταχθεί» από την ΔΤΣ δύο πρώην γερμανικές πυραυλάκατοι La Combattante IIA (Klasse 148): ο Βότσης Ρ72 (47) και ο Πεζόπουλος Ρ73 (46).

Περνάμε τώρα στην Διοίκηση Αμφιβίων Δυνάμεων (ΔΑΔ), που διαθέτει πέντε αρματαγωγά Ιάσων: Τη Χίο L173 (24), τη Σάμο L174 (26), την Ικαρία L175 (21), τη Λέσβο L176 (21) και τη Ρόδο L177 (20). Έχει επίσης τρία πλοία ταχείας μεταφοράς, δηλαδή τα αερόστρωμνα Zubr: την Κεφαλληνία L180 (19), την Ιθάκη L181 (19) και την Κέρκυρα L182 (15).

Τελειώνουμε –με τα πλοία του Στόλου– με τη Διοίκηση Ναρκοπολέμου (ΔΝΑΡ) που, μετά το ατύχημα της Καλλιστούς Μ63, έχει απομείνει με τρία(!) μόνον πλοία. Ένα ναρκοθηρευτικό Hunt, την Ευρώπη Μ62 (34), και δύο Osprey: την Ευνίκη Μ61 (25) και την Καλυψώ Μ64 (26).

Βεβαίως αυτά είναι τα μάχιμα πλοία του Ναυτικού. Γιατί υπάρχουν και αυτά της υποστήριξης που ούτε λίγα είναι ούτε και μικρότερης σπουδαιότητας. Για παράδειγμα τα πλοία της Διοίκησης Διοικητικής Μέριμνας Ναυτικού (ΔΔΜΝ) είναι: 5 πετρελαιοφόρα, 6 υδροφόρες, 1 φραγματοθέτιδα, 7 μεταφοράς προσωπικού  και 12 ρυμουλκά. Επίσης η Υδρογραφική Υπηρεσία (ΥΥ) με 4 πλοία και η Υπηρεσία Φάρων (ΥΦ) με 2. Και δεν μιλάμε βέβαια για ένα πλήθος μικρών βοηθητικών σκαφών που εξυπηρετούν τις ανάγκες των ναυστάθμων και λοιπών λιμενικών εγκαταστάσεων. Και εδώ οι ηλικίες είναι σαφώς μεγάλες με το …ρεκόρ να το έχει ένα ρυμουλκό – ο Αίας Α412 – που είναι 75 ετών!

Τι χρειαζόμαστε

Αυτά με το τι έχουμε. Να δούμε τώρα τι χρειαζόμαστε για τα επόμενα χρόνια. Η ΔΦΓ θα πρέπει να έχει τουλάχιστον 12 (δώδεκα) φρεγάτες. Και λέμε 12 επειδή με αυτόν τον αριθμό πλοίων καλύπτονται οι ελάχιστες ανάγκες. Ο αριθμός 14 είναι πολύ πιο κοντά στις σημερινές και αυριανές μας ανάγκες. Άλλωστε τόσες φρεγάτες διαθέταμε πριν παροπλιστεί η Μπουμπουλίνα F463. Δεν πρόκειται λοιπόν για κάποιον απίθανο και εξωπραγματικό αριθμό. Πότε θα πρέπει να έχουμε αυτά τα πλοία; Η ορθή απάντηση είναι: χτες! Ας μην ξεχνάμε ότι τα σχετικά αιτήματα για απόκτηση νέων φρεγατών και τον εκσυγχρονισμό των ΜΕΚΟ 200 ΗΝ, είχαν διατυπωθεί –πλήρως θεμελιωμένα– πολλές φορές τα τελευταία 15 χρόνια. Απλώς ήταν προς «ώτα μη ακουόντων», καθώς οι αρμόδιοι αρκούνταν στο να απολαμβάνουν τους τίτλους τους και τις αποδιδόμενες τιμές.

Καλλιτεχνική αναπαράσταση του σχεδιαζόμενου, στις ΗΠΑ, Light Amphibious Warship (LAW). Τα στοιχεία που αναφέρονται, σίγουρα το κάνουν μια ελκυστική λύση για το δικό μας Ναυτικό.

Τώρα, το να πούμε ότι υπάρχει άμεση ανάγκη πλοίων γενικής υποστήριξης, μάλλον ως αστείο θα ακουστεί. Μήπως θα έπρεπε να εξεταστεί η περίπτωση της αγοράς δύο-τριών πλοίων από την εμπορική ναυτιλία και με λίγες τροποποιήσεις, π.χ. τοποθέτηση μηχανισμών ανεφοδιασμού εν πλω, αυτά να ενταχθούν στον Στόλο; Αυτό επειδή η εξαρχής ναυπήγησης τέτοιων πλοίων – όσο να ‘ναι – θέλει τουλάχιστον δύο χρόνια και πρέπει οπωσδήποτε να διαθέτουμε τέσσερα πλοία γενικής υποστήριξης.

Πέρα όμως από τις φρεγάτες, οι ανάγκες απαιτούν και την ύπαρξη κορβετών. Ένας τύπος πλοίου που μπορεί να μην υφίσταται στο Ναυτικό μας, το έχει όμως απόλυτη ανάγκη. Γιατί οι σύγχρονες κορβέτες αφενός έχουν τις περισσότερες –αν όχι όλες– από τις δυνατότητες, των φρεγατών που σήμερα έχουμε, αφετέρου όμως έχουν το πολύ μεγάλο πλεονέκτημα να απαιτούν πολύ μικρότερο πλήρωμα. Πόσες θα πρέπει να είναι αυτές; Ένας ρεαλιστικός αριθμός είναι το 8. Με τις 6 να αποτελούν τον ελαχιστότατο αριθμό.

Καλλιτεχνική αναπαράσταση του σχεδιαζόμενου βελγο-ολλανδικού ναρκοθηρευτικού.

Για τα υποβρύχια, όπως έδειξε και η τελευταία κρίση, ο αριθμός των 10 είναι άκρως αντικειμενικός. Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε άλλα 5. Τι τύπου θα είναι αυτά; Η λογική λέει ότι θα πρέπει να είναι U214. Κατά πρώτον, επειδή όλοι έχουν αντιληφθεί ότι πρόκειται για το καλύτερο συμβατικό –εννοούμε μη πυρηνοκίνητο– υποβρύχιο στον κόσμο. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν κλείσουν τα Ελληνικά Ναυπηγεία ΑΕ, δηλαδή ο Σκαραμαγκάς, είχε υπογραφτεί συμβόλαιο για τη ναυπήγηση δύο ακόμα τέτοιου τύπου. Τώρα το ότι το Ελληνικό Δημόσιο έχει καταφέρει να κάνει ότι μπορεί προκειμένου τα ναυπηγεία να κλείσουν, να έχει αποκόψει κάθε δεσμό με τους πρώην ιδιοκτήτες τους και να βάζει του κόσμου τα εμπόδια για την επαναλειτουργία τους, ε, πώς να το κάνουμε, είναι μια από τις …ικανότητές μας.

Στην ΔΤΣ τα πλοία της οποίας έχουν δύο χαρακτηριστικά που τα κάνουν μεγάλη απειλή στο Αιγαίο. Είναι μικρά σε μέγεθος κι έτσι μπορούν να κρυφτούν εύκολα και έχουν ασύμμετρα υψηλή δύναμη πυρός. Σήμερα είναι 16 και μέσα στους επόμενους μήνες –με την ένταξη του Βλαχάκου Ρ79– θα γίνουν 17. Όλοι δέχονται ότι ο «ιδεώδης» αριθμός τους θα ήταν το 18. Επίσης, η ανανέωση του στόλου τους είναι απαραίτητη. Γιατί μπορεί να τα καταφέρνουν πολύ καλά, αλλά  «τα έχουν τα χρονάκια» και δεν θα μπορούν να έχουν τις τωρινές τους επιτυχίες για πολύ ακόμα. Και ναι μεν οι Super Vita είναι πετυχημένες, αλλά με βάση την εμπειρία μας και τις δυνατότητές μας έχουμε την ικανότητα να αναπτύξουμε καινούργια σχέδια. Απλώς και εδώ έχουμε ανάγκη ναυπηγείων…

Η ΔΠΕ έχει σήμερα 18 πλοία. Αν αυτά γίνονταν 20 θα ήταν «ευχής έργον». Οι HSY 56a –ελληνικής σχεδίασης με το ξεχνάμε– έχουν αποδειχτεί εξαιρετικά πετυχημένες. Επομένως, θα πρέπει όταν ξαναποκτήσουμε (…το χαβά μας εμείς) ναυπηγεία, να αρχίσει ένα πρόγραμμα ναυπήγησης νέων τέτοιων μονάδων προκειμένου να αντικατασταθούν οι 2 Asheville που έχουν ξεπεράσει τα 50 χρόνια και στη συνέχεια να έχουμε έγκαιρα αντικαταστάτες των δύο Osprey 55 που θα «πιάνουν» τα 40. Το εξαιρετικά επείγον όμως είναι να υπάρξουν αντικαταστάτες των δύο Esterel και των τεσσάρων Tjeld/Nasty, η ηλικία των οποίων –κατά το κοινώς λεγόμενο– είναι «άστα να πάνε». Αιτία η διαμόρφωση των νησιωτικών συμπλεγμάτων και των θαλάσσιων συνόρων στο Ανατολικό Αιγαίο που απαιτούν πλοία αυτού του μεγέθους, προκειμένου να υπάρχει μια άμεση πρώτη αντιμετώπιση των εκεί προβλημάτων που φροντίζουν να δημιουργούν οι Τούρκοι. Είτε ως επίσημο κράτος είτε ως «λαθρομετανάστες».

Για την ΔΑΔ θα μπορούσαμε να πούμε ότι «είναι καλά». Η χρήση των εισαγωγικών γίνεται, καθώς μια βαθύτερη ανάλυση θα μας έδειχνε ότι έχει ανάγκες. Όχι μόνο γιατί πρέπει να αναβαθμιστεί ως διοίκηση και να υπαχθεί σ’ αυτήν η 32 Ταξιαρχία Πεζοναυτών, όπως σε όλον τον κόσμο, αλλά γιατί χρειάζεται ανανέωση του υλικού. Και τα μεν πέντε αρματαγωγά καλά τα έχουν πάει έως σήμερα. Πρέπει όμως να υπάρξουν σχέδια αντικατάστασής τους. Τα αερόστρωμνα από την άλλη –που εικοσαρίζουν– σίγουρα είναι ένα πρόβλημα. Κι εδώ που τα λέμε ποτέ δεν ήσαν άψογα. Χρειάζεται λοιπόν μια ανανέωση. Τα τρία αερόστρωμνα μπορούν να ανανεωθούν με αυτά που οι Αμερικανοί έχουν εντάξει  τα τελευταία χρόνια στον στόλο τους, τα τύπου Spearhead ή «expeditionary fast transport vessel» (εκστρατευτικό πλοίο ταχείας μεταφοράς), όπως ονομάζεται η κατηγορία τους, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια στρατιωτικοποιημένη έκδοση των catamaran. Όπως αυτών που εκτελούν δρομολόγια στο Αιγαίο. Άνετα λοιπόν μπορούν να βρεθούν 5 τέτοια πλοία, να αποκτήσουν έναν – ελαφρύ – οπλισμό και να ενταχθούν στο Πολεμικό Ναυτικό. Τα οφέλη, που θα προκύψουν από την απόσυρση των Zubr, θα είναι – κυρίως στον οικονομικό τομέα – πολλά. Θα ήταν βέβαια πολύ καλό αν καταφέρναμε να παίρναμε από τις ΗΠΑ κάποιο «αποβατικό δεξαμενόπλοιο» – LSD τα αποκαλούν – π.χ. τύπου Whidbey Island που είναι εξέλιξη της γνωστής μας από παλιά Ναυκρατούσας L153.

Μπορεί ο Αίας Α412 να εκπληρώνει ικανοποιητικά τα καθήκοντά του στο Ναύσταθμο Κρήτης. Το ότι όμως είναι 75 χρονών, σίγουρα δεν είναι κάτι θετικό.

Εδώ να πούμε ότι το US Navy σχεδιάζει να παροπλίσει τον ερχόμενο Μάρτιο το USS Fort McHenry  LSD43. Μια τέτοια κίνηση εκ μέρους των ΗΠΑ δεν θα ήταν μια πολλή καλή απόδειξη των καλών μας σχέσεων; Ή θα αρκούμεθα μόνο στα καλά λόγια; Μήπως το ΥΕΘΑ θα πρέπει να κινητοποιηθεί λιγάκι και να βγει από την ραστώνη του; Και κάτι ακόμα. Στο US Navy έχουν αρχίσει να σχεδιάζουν την παραγωγή του αποκαλούμενου Light Amphibious Warship, LAW σε συντομογραφία. Το πλοίο αυτό, στα σχέδια τουλάχιστον, φαντάζει ως ο ιδεώδης διάδοχος των αρματαγωγών Ιάσων. Μήπως –και στην προκειμένη περίπτωση– πρέπει να γίνουν οι σχετικές επαφές; Βεβαίως και δεν ασχολούμεθα με τα ελικοπτεροφόρα. Όπως αυτό που ναυπηγεί η Τουρκία. Πλοία αυτού του μεγέθους στο Αιγαίο δεν είναι τίποτα περισσότερο από στόχοι.

Πάμε τώρα στη ΔΝΑΡ, που φυσικά δεν πρέπει να μείνει με τρία μόνον πλοία. Πρέπει να βρεθεί, αμέσως, αντικαταστάτης για την Καλλιστώ Μ63. Αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο, καθώς στην Ευρώπη υπάρχουν χώρες που είναι διατεθειμένες να πουλήσουν κάποια από τα ναρκοθηρευτικά που διαθέτουν. Αυτό είναι το πρώτο –εξαιρετικά επείγον– βήμα. Το δεύτερο είναι να μπούμε σε κάποιο πρόγραμμα ναυπήγησης ναρκοθηρευτικών. Για παράδειγμα, μόλις ξεκίνησε ένα τέτοιο στην Ολλανδία και το Βέλγιο, όπου η κάθε χώρα θα πάρει 6 πλοία. Βέβαια και εδώ θα επαναλάβουμε ότι πρέπει να έχουμε ναυπηγεία!

Δεν αναφερθήκαμε καθόλου στη Διοίκηση Αεροπορίας Ναυτικού (ΔΑΝ). Ο λόγος είναι ότι τα μεν αεροπλάνα, τα P-3B Orion, βρίσκονται στο στάδιο του εκσυγχρονισμού. Και μπορεί αυτό να μην είναι η βέλτιστη λύση, αλλά σίγουρα θα καλύψουν ένα κενό για τα επόμενα 8-10 χρόνια. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα ελικόπτερα. Τα 4+3 MH-60R, που βρίσκονται στο τελικό στάδιο της παραγγελίας και που αναμένεται να παραληφθούν μέσα στο 2021, καλύπτουν τις βραχυχρόνιες ανάγκες μας.

Από τα 31 πλοία του ΔΔΜΝ τα ρυμουλκά είναι τα πρώτα με τα οποία θα πρέπει να ασχοληθούν οι αρμόδιοι. Μήπως σ’ αυτήν την περίπτωση, αντί να ψάχνουμε να βρούμε παλιά ρυμουλκά ή να ναυπηγούμε καινούργια, να χρονοναυλώναμε κάποια; Τουλάχιστον για τους δύο ναυστάθμους; Στην Ελλάδα υπάρχουν εταιρείες ρυμουλκών που διαθέτουν πολύ καλά πλοία με εμπειρότατα πληρώματα. Γιατί λοιπόν να μην το δοκιμάζαμε; Είναι σίγουρο ότι μια σχετική πρόσκληση θα προσέλκυε σοβαρούς ενδιαφερόμενους. Σε όσους διστάζουν να αποδεχτούν κάτι τέτοιο να θυμίσουμε ότι, σε όσες περιπτώσεις το Ναυτικό συνεργάστηκε με τον ιδιωτικό τομέα, ποτέ δεν βγήκε ζημιωμένο.

Προϋπόθεση βεβαίως για να γίνουν όλα αυτά είναι μία: Να αλλάξει το Αμυντικό Δόγμα και το Πολεμικό Ναυτικό να έχει υψηλότερη Δομή Δυνάμεων απ’ ότι σήμερα. Το απαιτούν οι καιροί!