Ήταν Άνοιξη του 2019, προ τριετίας, όταν ο Ερντογάν και το AKP έχασαν τη δημαρχία σε Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη. Και Ιούνιος του 2019, όταν ο Ερντογάν ξανα-έχασε την Κωνσταντινούπολη, με τον προερχόμενο από την αντιπολίτευση Εκρέμ Ιμάμογλου να διευρύνει μάλιστα σε εκείνη τη δεύτερη αναμέτρηση τη διαφορά του έναντι του Μπιναλί Γιλντιρίμ.

Τρία χρόνια μετά, ο 68χρονος Τούρκος πρόεδρος εξακολουθεί να «παλεύει» στο εσωτερικό. Όλοι εκείνοι οι λόγοι που του είχαν κοστίσει οδηγώντας σε απώλειες στις τοπικές εκλογές του 2019, όχι μόνο παραμένουν αλλά και έχουν εν τω μεταξύ οξυνθεί: η ακρίβεια, το προσφυγικό-μεταναστευτικό, η φθορά, η πόλωση, το συριακό αδιέξοδο…

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν οδεύει προς εκλογές, βουλευτικές και προεδρικές, το 2023 ή νωρίτερα, μέσα σε ένα πολιτικό ναρκοπέδιο, έχοντας απέναντι του εχθρούς από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος, όχι μόνο από τα αριστερά αλλά και – κυρίως – από τα δεξιά (Μεράλ Ακσενέρ, Ουμίτ Οζντάγ κ.ά.), ενώ παράλληλα πλέον εκτυλίσσεται και ένας πόλεμος (της Ρωσίας στην Ουκρανία) που επίσης «κοστίζει» στην Τουρκία παροξύνοντας κάποια από τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα (σχετικά με τις τιμές της ενέργειας για παράδειγμα, που έχουν χτυπήσει κόκκινο στη γείτονα προκαλώντας πονοκέφαλο σε εκατομμύρια ψηφοφόρους).

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ο Ερντογάν απαντά όπως εκείνος ξέρει καλύτερα: τροφοδοτώντας την ένταση με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, επενδύοντας στον ανθελληνισμό και στον αντιαμερικανισμό, «βλέποντας» παντού εχθρούς της Τουρκίας και επιχειρώντας έτσι, μέσα από όλα τα προαναφερθέντα, να συσπειρώσει την τουρκική κοινή γνώμη γύρο του.

Οι τελευταίες κινήσεις της ελληνικής πλευράς (ταξίδι Μητσοτάκη, Δένδια, Παναγιωτόπουλου στις ΗΠΑ, πρωτοβουλίες ελληνοαμερικανικού λόμπι, καταγγελία «Γαλάζιας Πατρίδας» και τουρκικού αναθεωρητισμού ενώπιον της αμερικανικής ηγεσίας, χειροκροτήματα στο Κογκρέσο, επιστολές αμερικανικών οργανώσεων σε Βουλή των Αντιπροσώπων και Γερουσία ενάντια στο ντιλ για τα τουρκικά F-16…) προφανώς και έχουν προκαλέσει ενόχληση στην τουρκική ηγεσία, η οποία όμως έχει και άλλους λόγους που ενοχλείται.

Η μαζικότατη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκε από την τουρκική αντιπολίτευση το περασμένο Σάββατο, 21 Μαΐου, στην Κωνσταντινούπολη υπέρ της Τζανάν Καφταντζίογλου του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP), μιας πολιτικού που είχε συμβάλει αποφασιστικά με την δράση της στην ήττα του AKP στις τοπικές εκλογές του 2019 στην Πόλη και που τώρα διώκεται από την πολιτικά υποκινούμενη τουρκική δικαιοσύνη, υπενθύμισε στον Ερντογάν όσα εκείνος έχει πια χάσει (βλ. δημαρχία Κωνσταντινούπολης) στην εμβληματική πόλη από όπου ο ίδιος είχε ξεκινήσει την πολιτική του σταδιοδρομία, αλλά και όσα έντονα θα μπορούσαν να ακολουθήσουν ως αντιδράσεις εάν η τουρκική «δικαιοσύνη» τελικώς αποφασίσει να αποκλείσει από την πολιτική τον νυν δήμαρχο Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου στον δρόμο προς τις επόμενες τουρκικές εκλογές… όπως ενδέχεται.

Υπενθυμίζεται πως ο Ιμάμογλου διώκεται με την κατηγορία πως προσέβαλε μέλη του Ανώτατου Εκλογικού Συμβουλίου (YSK) της Τουρκίας όταν επέκρινε την απόφασή τους να ακυρώσουν το (αρνητικό για τον Ερντογάν και τον εκλεκτό του, Μπιναλί Γιλντιρίμ) αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας που είχε γίνει για τη δημαρχία της Κωνσταντινούπολης τον Μάρτιο του 2019. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ιμάμογλου θα μπορούσε να βρεθεί αντιμέτωπος ακόμη και με ποινή φυλάκισης ολίγων ετών… πριν από τις επόμενες τουρκικές εκλογές.

Η κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας πολιτικά μυρίζει μπαρούτι. Πολλοί εκτιμούν, δε, πως όσο περνά ο καιρός και πλησιάζουμε προς τις εκλογές, η ένταση θα ανεβαίνει κι άλλο, ενώ παράλληλα Τούρκοι σχολιαστές στο twitter ανακινούν ακόμη και σενάρια… επικείμενων πολιτικών δολοφονιών στη γείτονα.

Το τελευταίο «ξέσπασμα» του Ερντογάν ενάντια στον Κυριάκο Μητσοτάκη, με τον οποίο ο Τούρκος πρόεδρος – όπως διεμήνυσε – δεν προτίθεται να ξανασυναντηθεί, η ερντογανική προαναγγελία περί νέας τουρκικής στρατιωτικής εισβολής στη Βόρεια Συρία κατά των υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ και τη Δύση Κούρδων (YPG, SDF), αλλά και τα τουρκικά «καψώνια» σε Σουηδία και Φινλανδία με αιχμή την προοπτική ένταξης των εν λόγω χωρών στο ΝΑΤΟ, έρχονται να «κουμπώσουν» μέσα σε ακριβώς αυτό το πλαίσιο της πολλαπλώς κλιμακούμενης έντασης, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκονται – κατά μια ανάλυση – οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις και οι σχέσεις Μπάιντεν – Ερντογάν που δεν είναι εκεί που θα ήθελε η τουρκική πλευρά.

Εάν το περασμένο καλοκαίρι, του 2021, ήταν επικοινωνιακά ήσυχο στα ελληνοτουρκικά (για ένα καλοκαίρι «ήσυχων» τουρκικών μαξιμαλισμών γράφαμε στο Α&Δ τον περασμένο Αύγουστο), τότε μάλλον δεν θα ισχύσει το ίδιο και για το καλοκαίρι του 2022 που αναμένεται, αντιθέτως, να είναι… χειμώνας όπως έγραψε χαρακτηριστικά και ο Σονέρ Τσαγαπτάι στο twitter… Ένας «χειμώνας» που μένει να φανεί βέβαια πόσο θα κρατήσει και που θα μας οδηγήσει…

Οι υπερπτήσεις, η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού, οι κινήσεις στο Κυπριακό και οι επικοινωνιακές επιθέσεις από την πλευρά της τουρκικής ηγεσίας έχουν, πάντως, ήδη ξεκινήσει να δίνουν τον τόνο των τουρκικών μαξιμαλισμών που επανέρχονται… αυτήν τη φορά δριμύτεροι και ηχηροί…