Η – πολυσυζητημένη πια – ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία δεν έχει ακόμη ξεκινήσει. Για τα «πρακτικά» της εν λόγω εισβολής έχουν, ωστόσο, ήδη γραφτεί πάρα πολλά.

Έχει ήδη συζητηθεί, και μάλιστα «δημόσια θέα»:

  • Το πότε ακριβώς θα μπορούσε να ξεκινήσει, με τις σχετικές επιλογές να ποικίλουν παραμένοντας ωστόσο χρονικά κοντά η μία στην άλλη («ανά πάσα στιγμή», «από μέρα σε μέρα», «πριν από το τέλος των Χειμερινών Ολυμπιακών» που ολοκληρώνονται στις 20 Φεβρουαρίου, συγκεκριμένα την Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου…)
  • Αλλά και το από που ακριβώς θα μπορούσε να ξεκινήσει (με το αμερικανικό ειδησεογραφικό δίκτυο NBC να «βλέπει» συγκεκριμένα «εννέα διαφορετικές διαδρομές» που είναι πιθανό να ακολουθήσουν οι Ρώσοι στο πλαίσιο μιας μεγάλης κλίμακας επίθεσης κατά της Ουκρανίας, και το επίσης αμερικανικό CNN να ξεχωρίζει «τρεις πλευρές» από όπου θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν ρωσικές επιθέσεις).

Ενώ παράλληλα είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό γνωστές – ή περίπου γνωστές – και οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να πάρουν μέρος ή να συμβάλουν σε μια τέτοια εισβολή (στρατιωτικά ελικόπτερα από την Κριμαία, πυραυλικά συστήματα S-400 από τη Λευκορωσία, υποβρύχια και αποβατικά πολεμικά πλοία από τη Μαύρη Θάλασσα, δυνάμεις πυροβολικού-πεζικού προς το Χάρκοβο και το Ντονμπάς κ.ά.).

Στο ίδιο πλαίσιο, οι αναλυτές του αμερικανικού 19fortyfive έχουν παράλληλα ξεχωρίσει και τα οπλικά συστήματα που (εκτιμούν πως) πρόκειται να πρωταγωνιστήσουν στις εξελίξεις επί του εδάφους εάν ακολουθήσει ρωσική εισβολή.

Από την πλευρά της Ρωσίας συγκεκριμένα, ξεχωρίζουν:

  • Τα άρματα μάχης T-90, που φέρουν συστήματα προστασίας (παρεμβολείς-jammer) SHTORA-1 και «εκρηκτική ενεργό θωράκιση» Kontakt-5
  • Τα αυτοκινούμενα πυροβόλα Koalitsiya-SV
  • Τα τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού BTR-MDM Rakushka, κάποια από τα οποία φέρουν και αντιαρματικούς πυραύλους Kornet
  • Τα φορητά αντιαεροπορικά πυραυλικά συστήματα Verba, που μπορούν να λαμβάνουν targeting data από τα BTR-MDM Rakushka
  • Τα συστήματα πολλαπλών εκτοξευτών ρουκετών Uragan-1M και ΒΜ-30 Smerch
  • Τα συστήματα βαλλιστικών πυραύλων Iskander

Από την πλευρά της Ουκρανίας, ξεχωρίζουν:

  • Τα ραντάρ εντοπισμού θέσεων εχθρικών όπλων AN/TPQ-36 Firefinder, AN/TQP-53 Quick Reaction, 1L220UK και 1L221E
  • Οι αντιαρματικοί πύραυλοι Javelin
  • Τα συστήματα βαλλιστικών πυραύλων Tochka-U
  • Τα τουρκικά drones Bayraktar TB2
  • Οι πολλαπλοί εκτοξευτές πυραύλων Vilkha και τα αυτοκινούμενα πυροβόλα 2S22 Bohdana
  • Τα συστήματα anti-ship πυραύλων κρουζ Neptune
  • Και μια σειρά από συστήματα εκτοξευτών πυραύλων και αυτοκινούμενων πυροβόλων-οβιδοβόλων τα περισσότερα όμως από τα οποία είναι παλαιά-σοβιετικής προέλευσης (2S1, 2S3, D-20, D-30, BM-21 Grad, BM-30 Smerch, BM-27 Uragan, 2S7 Pion, 2A36 Giatsint-B, Giatsint-S, 2A65 Msta-B, 2A65 Msta-B)

Η στρατιωτική υπεροχή της Ρωσίας είναι προφανής. Οι ίδιοι οι Αμερικανοί (βλ. σχετικό δημοσίευμα NBC) αφήνουν άλλωστε να εννοηθεί ότι το ρωσικό πυροβολικό θα μπορούσε δυνητικά να έχει φτάσει στο Κίεβο μέσα σε περίπου 48 ώρες.

Ερωτήματα για το «μετά»

«Ωραία, και μετά τι;» διερωτάται όμως κανείς με το βλέμμα στραμμένο σε όσα θα ακολουθούσαν την όποια στρατιωτικά επιτυχημένη ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία.

Εάν η Ρωσία εισβάλει, ως που θα φτάσει γεωγραφικά και με ποιον ακριβώς μεσομακροπρόθεσμο στόχο;

Θα περιοριστεί μόνο στα ρωσόφωνα Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ (την ανεξαρτησία και τη μονομερή απόσχιση των οποίων δεν έχει όμως καν αναγνωρίσει ακόμη επισήμως, αν και ο πόλεμος εκεί μαίνεται μεταξύ ρωσόφωνων αυτονομιστών και ουκρανικών δυνάμεων ήδη από το 2014);

Θα επεκταθεί από το Ντονμπάς έως και την Κριμαία, καταλαμβάνοντας τις περιοχές βορείως της Αζοφικής;

Θα «πάρει» και το Χάρκοβο που βρίσκεται βορειότερα, «ενώνοντάς» το με τα Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ;

Θα καταλάβει όλες τις περιοχές ανατολικά του Δνείπερου ποταμού;

Θα φτάσει έως το Κιέβο;

Θα «χτυπήσει» και στα νοτιοδυτικά, περνώντας από την Οδησσό προς τη Μολδαβία;

Ακόμη και αν προχωρήσει σε κάποιες ή όλες από τις προαναφερθείσες κινήσεις, δεν θα είναι όμως έτσι σαν να δίνει νέα πνοή ζωής στο ΝΑΤΟ; Δεν θα είναι έτσι σαν να τινάζει στον αέρα κάθε προοπτική υλοποίησης όλων εκείνων που η ίδια ζητά ως εγγυήσεις ασφαλείας (βλ. την αποχώρηση για παράδειγμα των νατοϊκών δυνάμεων από τις χώρες που εντάχθηκαν στη Βορειοατλαντική Συμμαχία μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1990); Δεν θα είναι έτσι σαν να υπονομεύει τη ρητορική περί αδιαίρετης ασφαλείας που η ίδια προωθεί, αφαιρώντας επιχειρήματα από όσους (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης) προσεγγίζουν τη Ρωσία «ως βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφαλείας»; Δεν θα ρισκάρει έτσι τη δική της μεγαλύτερη διεθνή απομόνωση, χωρίς να συνυπολογίσει κανείς και τις αντιρωσικές εντάσεις εντός μιας «κατεχόμενης» Ουκρανίας; Δεν θα είναι έτσι σαν να ρίχνει λάδι στη διεθνή φωτιά της «ρωσοφοβικής υστερίας» την οποία η ίδια η Μόσχα επιμένει να αποκηρύσσει ως τέτοια;