Το ορόσημο της 9ης Μαΐου τελικώς ήρθε και… έφυγε, χωρίς νέες εντυπωσιακές εξαγγελίες από την πλευρά του Κρεμλίνου. Όσοι περίμεναν ότι ο Πούτιν θα ανακοίνωνε, κατά την επέτειο της Ημέρας της Νίκης των σοβιετικών επί της ναζιστικής Γερμανίας που είναι η 9η Μαΐου του 1945, νέες «νίκες» ή άλλες… νέες… ακόμη μεγαλύτερες πολεμικού τύπου κινητοποιήσεις στρατευμάτων στο Ουκρανικό, ακόμη περιμένουν… έχοντας μείνει με την απορία για τις επόμενες κινήσεις του Ρώσου προέδρου. 

Κατά την ομιλία του της 9ης Μαΐου, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν ανέφερε ούτε μια φορά τη λέξη «Ουκρανία», παρά μόνο τη λέξη «Κίεβο». Ανέφερε, όμως, όχι μία ούτε δύο αλλά συνολικά έξι φορές τη λέξη «Ντονμπάς», ενώ παράλληλα έκανε αναφορές και στη Σεβαστούπολη, στην Κριμαία, στην Οδησσό και στο Χάρκοβο, μιλώντας για τη «μητέρα πατρίδα». 

Υπενθυμίζεται πως, συγκριτικά, στην ομιλία του της 24ης Φεβρουαρίου, με την οποία είχε ουσιαστικά κηρύξει και την έναρξη του πολέμου, ο Πούτιν είχε αναφέρει συνολικά έντεκα φορές τη λέξη «Ουκρανία». Έκτοτε έχουν, ωστόσο, συμβεί (και αλλάξει) πολλά. 

Έπειτα από σχεδόν δυόμιση μήνες πολέμου, ο Ρώσος ηγέτης επιχείρησε μεν να δικαιολογήσει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αλλά σε μια λογική τύπου «δεν είχα άλλη επιλογή». Ήταν έτοιμοι να μας επιτεθούν, οπότε τους επιτεθήκαμε εμείς πρώτοι, «προληπτικά»: Αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλε την περασμένη Δευτέρα από τη Μόσχα.

Όταν ωστόσο κάποιος λέει «δεν είχα άλλη επιλογή, αναγκάστηκα» («Russia launched a pre-emptive strike at the aggression. It was a forced […] decision», όπως σημειώνεται στην επίσημη μετάφραση του Κρεμλίνου), συνήθως δικαιολογεί αποτυχίες, όχι επιτυχίες. Ενώ παράλληλα ο Ρώσος ηγέτης απηύθηνε λόγια συμπαράστασης και προς τις οικογένειες που των στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους στον εν εξελίξει πόλεμο. 

Τα πράγματα προς το παρόν δεν έχουν πάει όπως θα επιθυμούσε η ρωσική πλευρά στο ουκρανικό μέτωπο των πολεμικών επιχειρήσεων (και όχι μόνο). Αμερικανοί αναλυτές από την πλευρά τους πανηγυρίζουν, όχι μόνο επειδή οι Ουκρανοί συνεχίζουν να αντιστέκονται αλλά και για μια σειρά από άλλους λόγους: Επειδή, για παράδειγμα, το Πεκίνο έχει προς το παρόν αποφύγει να συνδράμει τη Ρωσία σε αυτόν τον πόλεμο, γεγονός που χαιρετίζεται από κάποιους ως «εντυπωσιακή επιτυχία» της αμερικανικής «πειθούς». 

Το ρωσικό αφήγημα περί «αποναζιστικοποίησης» της Ουκρανίας δεν έχει πείσει κανέναν διεθνώς, ή μάλλον έχει πείσει μόνο όσους ήθελαν ούτως ή άλλως να πειστούν. 

Από εκεί και πέρα ωστόσο, δείχνει πια εκ των πραγμάτων να καταρρέει και το αφήγημα περί «απο-ουκρανοποίησης» της Ουκρανίας, το οποίο προωθούσαν ο ίδιος ο Πούτιν και κορυφαίοι προπαγανδιστές του. 

Εάν κατάφερε κάτι ο Ρώσος ηγέτης με την στρατιωτική εισβολή στην οποία προχώρησε, αυτό ήταν να προκαλέσει τα ακριβώς αντίθετα από όσα επιθυμούσε: την ακόμη μεγαλύτερη «ουκρανοποίηση» της Ουκρανίας, τη μεγαλύτερη εμπλοκή της Δύσης στο Ουκρανικό, την «στρατιωτικοποίηση» του Κιέβου, την «αναγέννηση» του ΝΑΤΟ που επεκτείνεται πια προς Σουηδία και Φινλανδία, τη μεγαλύτερη απομόνωση της Ρωσίας στη διεθνή σκηνή (τουλάχιστον σε επίπεδο G7 και ΟΗΕ, εάν όχι G20), την ενίσχυση της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας και την υπονόμευση των ρωσικών ενεργειακών εξαγωγών που βλέπουν πια τις μεσομακροπρόθεσμες προοπτικές τους να αμφισβητούνται στον βωμό μιας επιταχυνόμενης δυτικής (ευρωπαϊκής) απεξάρτησης από τη Μόσχα. 

Παράλληλα ωστόσο, τους περασμένους μήνες τα ρωσικά στρατεύματα σημείωσαν και επιτυχίες στα μέτωπα της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας, εάν μπορεί βέβαια να θεωρηθεί επιτυχία η καταστροφή της Μαριούπολης και άλλων πόλεων, επιτυχίες που η ρωσική πλευρά είναι σαφές πως δεν είναι διατεθειμένη να απεμπολήσει. Εάν κάτι κυριάρχησε άλλωστε στην ομιλία του Πούτιν στις 9 Μαΐου, αυτό ήταν οι αναφορές στο Ντονμπάς. 

Ο πόλεμος, με άλλα λόγια, συνεχίζεται. Και το Κίεβο μπορεί να φαντάζει τώρα ασφαλές («η Ελληνική Πρεσβεία στο Κίεβο, τα στελέχη της οποίας είχαν αποχωρήσει από την πόλη για λόγους ασφαλείας λίγο μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, λειτουργεί εκ νέου στην πόλη με το απαραίτητο προσωπικό και Επιτετραμμένο τον Μανώλη Ανδρουλάκη», διαβάζουμε στην σχετική ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠΕΞ της 10ης Μαΐου), ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο και για άλλες περιοχές της Ουκρανίας στα νότια και ανατολικά, όπου οι μάχες μαίνονται και οι βομβαρδισμοί αποτελούν καθημερινό φαινόμενο.