Το αυτοκινούμενο πυροβολικό του ΕΣ.

Προβλήματα παλαιότητας και μεγάλες ελλείψεις.

Τα αυτοκινούμενα συστήματα πυροβολικού (πολλαπλοί εκτοξευτές πυραύλων και πυροβόλα) κατέχουν περίοπτη θέση στις Ένοπλες Δυνάμεις κάθε χώρας. Είναι τα συστήματα που υποστηρίζουν τις δυνάμεις ελιγμού κατά την επίθεση ή προσβάλλουν τις εχθρικές δυνάμεις κατά την άμυνα. Από το 1996 μέχρι σήμερα, στο πλαίσιο του γενικότερου εκσυγχρονισμού του Ελληνικού Στρατού (ΕΣ), η Ελλάδα έχει υλοποιήσει μία σειρά εξοπλιστικών προγραμμάτων, που αφορούν στο Πυροβολικό. Ωστόσο το Πυροβολικό του ΕΣ αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα παλαιότητας, ενώ σημειώνονται και μεγάλες ελλείψεις.

Ελληνικό Πυροβολικό

Το 1996 (τη χρονιά της κρίσης των Ιμίων και πριν από την έναρξη του μεγάλου εξοπλιστικού προγράμματος), ο ΕΣ μπορούσε να παρατάξει στο πεδίο της μάχης 533 αυτοκινούμενα στοιχεία πυροβολικού, εκ των οποίων τα 134 ήταν πολλαπλοί εκτοξευτές πυραύλων (ΠΕΠ, ποσοστό: 25,14%) και τα υπόλοιπα 399 ήταν πυροβόλα (ποσοστό: 74,86%). Από τα 134 ΠΕΠ του ΕΣ, τα 18 ήταν τύπου M-270 (12 x 227mm) και τα 116 ήταν τύπου RM-70 (40 x 122mm). Από τα 399 πυροβόλα, τα 181 ήταν τύπου M-110A2 (203mm), τα 12 ήταν τύπου M-107 (175mm), τα 82 ήταν τύπου M-109A2 (155mm), τα 51 ήταν τύπου M-109A1B (155mm) και τα 73 ήταν τύπου M-52A1 (105mm). Από τα 533 στοιχεία, τα 267 (ποσοστό: 50,09%) κάλυπταν τις επιχειρησιακές απαιτήσεις (M-270, RM-70 και M-109A1B/A2), ενώ τα υπόλοιπα 266 (ποσοστό: 49,91%) έχρηζαν αντικατάστασης ή εκσυγχρονισμού.

TΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ «Α&Δ» ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΕΣ.