Της Λουκίας Ρίτσαρντς[1]

«Βρισκόμαστε σε μία εποχή που η μεταβολή των δομών δεν αφήνει κανένα κοινωνικό πεδίo ανεπηρέαστο», μου λέει ο Γ.Τ, στέλεχος της Siemens. Εργάζεται στην εταιρεία δεκαπέντε χρόνια, αρχικά ως μηχανικός και στη συνέχεια ως συντονιστής ομάδας που αναζητεί αστοχίες στην επικοινωνία μεταξύ της μητρικής και των θυγατρικών. «Θεραπεύω ασθένειες συνεννόησης», λέει. Περικοπές κόστους βρίσκονται στο ημερήσιο πρόγραμμα – πρέπει να τις εντοπίσει και να τις εξηγήσει- ενώ το έργο του δυσχεραίνουν οι συχνές απουσίες των μελών της ομάδας. Γνωρίζει την αιτία: το στρες αρρωσταίνει. «Αυτή την εποχή βρίσκομαι σωματικά και ψυχικά στα όρια μου», προσθέτει.

Η συνεργασία, σημαντικός παράγων μεγιστοποίησης της απόδοσης, βασισμένη πάνω στην αρχή της έμφυτης συναίσθησης, είναι ένας από τους πυλώνες της 3ης Βιομηχανικής Επανάστασης, το λάβαρο της οποίας ύψωσε προ επταετίας ο Αμερικανός οικονομολόγος Τζέρεμυ Ρίφκιν.

Εναλλακτικές πηγές ενέργειας παραγόμενες από τοπικές, μικρές μονάδες, ψηφιοποίηση, συναίσθηση και ανθρωπισμός, αποκέντρωση, μηδενικό κόστος ψηφιακής επένδυσης και διάχυση της διαδικασίας εκδημοκρατισμού στην κοινωνία, την οικονομία, την εκπαίδευση λόγω της αδυναμίας των μονοπωλίων, λόμπυ ή κρατούντων να ελέγξουν τη δημιουργία και την ιδιοκτησία των (νέων) μέσων παραγωγής. Αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της επανάστασης.

Αν και το όραμα του Ρίφκιν δεν προχώρησε ίσως με τα γοργά βήματα ή προς την κατεύθυνση που θα επιθυμούσε, δηλαδή αυτή μίας αποκεντρωμένης, δημοκρατικής, φιλειρηνικής, ενεργειακά αυτάρκους και άυλης κοινωνίας, είναι άτοπο να ισχυρισθεί κανείς ότι η 3η Βιομηχανική Επανάσταση απέτυχε.

TΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ «Α&Δ» ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΕΣ.

[1] Η Λουκία Ρίτσαρντς έχει συνεργαστεί με την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Περιβάλλοντος και έχει διδάξει Επικοινωνία για την Creative Economy του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας. Έχει δώσει διαλέξεις με θέμα «Τέχνη και Οικονομία» στο Εθνικό Μουσείο της Ολλανδίας, το Ίδρυμα Μπάουχαους, το Συμπόσιο του Τσίμερχοφ στη Γερμανία. Είναι πρώην δημοσιογράφος και εργάζεται σήμερα ως εικαστικός και επιμελήτρια εκθέσεων, ζώντας μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας. Το έργο της μεταφράζει την ελληνική παράδοση στο διεθνές εικαστικό ιδίωμα. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Οικονομικών Επιστημών (ΕΚΠΑ) και αριστούχος του Πανεπιστημίου των Τεχνών του Βερολίνου (UdK). Υπότροφος (alumna) του Ιδρύματος Α.Σ. Ωνάσης και του Φούλμπραϊτ, καθώς και μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος.