Ήρθε στην εξουσία με σύνθημά του το «Πρώτα η Αμερική» και την υπόσχεση να τερματίσει τους πολέμους (πρωτίστως εκείνον στην Ουκρανία)… να απαλλάξει τους Αμερικανούς από πολεμικά βάρη (νατοϊκά, ουκρανικά)… και να αποδεσμεύσει τις ΗΠΑ από στρατιωτικές περιπέτειες που εκτυλίσσονται σε μέρη μακρινά… Προεκλογικά, διεμήνυε ότι δεν επρόκειτο να επιτρέψει την επιστροφή σε μια εποχή κατά την οποία οι ΗΠΑ ξόδευαν «τρισεκατομμύρια δολάρια επί τρισεκατομμυρίων σε ατελείωτους πολέμους σε χώρες που δεν τις έχουν ούτε καν ακουστά οι Αμερικανοί ψηφοφόροι».

Αυτές οι προεκλογικές υποσχέσεις, προφανώς σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες, του χάρισαν, τελικώς, την επανεκλογή.

Πλην όμως τώρα, καθώς ετοιμάζεται να επιστρέψει, από τις 20 Ιανουαρίου και έπειτα, στον Λευκό Οίκο ως 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο 78χρονος Ντόναλντ Τραμπ βρίσκεται να «στήνει καυγάδες» με τον Καναδά, το Μεξικό, τον Παναμά, τις Βρυξέλλες, την Κίνα (αναμενόμενο αυτό), αλλά και με τους συμμάχους των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, εξαπολύοντας απειλές -δασμολογικού, οικονομικού ή ακόμη και στρατιωτικού τύπου- έναντι όλων: ανταγωνιστών και εταίρων.

Τι απέγινε εκείνος ο πολυθρύλητος «απομονωτισμός» του Ρεπουμπλικανού ηγέτη; Μήπως ο Τραμπ δεν υπήρξε ποτέ του, επί της ουσίας, απομονωτιστής;

«Ο Τραμπ απορρίπτει τις στρατιωτικές επεμβάσεις στο εξωτερικό» και «βλέπει με σκεπτικισμό τις παραδοσιακές συμμαχίες των ΗΠΑ, της νατοϊκής συμπεριλαμβανομένης», έγραφαν οι FT τον Ιανουάριο του 2024, με το βλέμμα τότε στραμμένο στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές που θα ακολουθούσαν.

«Ο απομονωτισμός, η ιδέα δηλαδή ότι θα ήταν καλύτερο για τις Ηνωμένες Πολιτείες εάν παρέμεναν “απομονωμένες” και μακριά από τις όποιες διεθνείς υποθέσεις και περιπέτειες, δεν αποτελεί καινοφανή τάση μεταξύ των Ρεπουμπλικάνων. Πολιτικοί του Ρεπουμπλικανικού κόμματος δεν ήθελαν η χώρα τους να μπει στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο […] και λίγα χρόνια αργότερα, όταν η αμερικανική Γερουσία θα καλούνταν να τοποθετηθεί επί της ένταξης των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ το 1949, Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές, όπως ο Ρόμπερτ Ταφτ, είχαν στηλώσει τα πόδια αρνούμενοι να επικυρώσουν αυτήν την ένταξη», γράφαμε στο Α&Δ πίσω στις αρχές του 2024, με το βλέμμα τότε στραμμένο στον Τραμπ, ο οποίος «κλίνει προς έναν νέου τύπου απομονωτισμό» όπως θα σημειώναμε σε άλλο άρθρο τον περασμένο Νοέμβριο.

«Υπάρχει ένα δίλημμα το οποίο διατρέχει ως νήμα, αλλά και ως διαχωριστική γραμμή, την αμερικανική εξωτερική πολιτική εδώ και περισσότερα από εκατό χρόνια. Απομονωτισμός (isolationism) και ενασχόληση μόνο με τα του αμερικανικού οίκου, ή εξωστρέφεια και ανάληψη δράσης εκτός των αμερικανικών συνόρων;», γράφαμε τότε, πριν από τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, στο πλαίσιο αφιερώματος (α μέρος, β μέρος).

Εν έτει 2025 πια, με τον αέρα της -τελικώς μάλλον άνετης- επανεκλογής του στην προεδρία των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ παρουσιάζεται να στρέφει, κατά προτεραιότητα, τα «πυρά» του στο εξωτερικό, όπως φάνηκε άλλωστε και κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε την περασμένη Τρίτη, 07 Ιανουαρίου, από την έπαυλή του στο Μαρ-α-Λάγκο της Φλόριντα.

Με βάση όσα ειπώθηκαν τραμπικώ τω τρόπω τις περασμένες ημέρες, ο επερχόμενος Αμερικανός πρόεδρος δεν το κρύβει ότι θα ήθελε… να προσαρτήσει τον Καναδά στις ΗΠΑ ως «51η Πολιτεία», να θέσει υπό αμερικανική κυριαρχία τη Γροιλανδία (ακόμη και με στρατιωτικά μέσα), να ανακτήσει τον έλεγχο της Διώρυγας του Παναμά (ακόμη και με στρατιωτικά μέσα) και να μετονομάσει τον Κόλπο του Μεξικού σε «Κόλπο της Αμερικής»…

Ο 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ, με άλλα λόγια, δεν το κρύβει ότι «εποφθαλμιά» ξένα εδάφη. Όταν ερωτάται, δε, εάν θα μπορούσε να στείλει σε αυτά τα εδάφη στρατό, δεν το αποκλείει. Η διαφορά σε σχέση με τις αμερικανικές στρατιωτικές περιπέτειες του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος (Ιράκ, Αφγανιστάν κ.ά.) είναι κατά βάση μία: το γεγονός ότι αυτά τα μέρη, στα οποία αναφέρθηκε ο Τραμπ, βρίσκονται γεωγραφικά πολύ πιο κοντά στις ΗΠΑ.

Πόσο συνάδουν όμως, εάν συνάδουν, αυτές οι τάσεις αμερικανικής επέκτασης με την «παράδοση» του αμερικανικού απομονωτισμού, μια «παράδοση» που αγγίζει πιο πολύ τους Ρεπουμπλικανούς και λιγότερο τους Δημοκρατικούς;

«Ο Τραμπ απλά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί απομονωτιστής», γράφει ο πολιτικά συντηρητικός Τζιμ Αντλ (W. James Antle III) στον ιστοχώρο του επίσης συντηρητικού περιοδικού The American Conservative. «Ο Τραμπ ανανεώνει το Δόγμα Μονρόε φέρνοντάς το στον 21ο αιώνα, και αναπροσανατολίζει την εστίαση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής πιο κοντά στην πατρίδα […] Εάν η λέξη “απομονωτιστής” σημαίνει κάτι, που συνήθως δεν σημαίνει, αυτό το κάτι αναφέρεται στην πεποίθηση ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν ζωτικά συμφέροντα εκτός του δυτικού ημισφαιρίου», εξηγεί ο Αντλ, παραδεχόμενος ωστόσο ότι όλες αυτές οι επαπειλούμενες νέες εξωτερικές περιπέτειες κρύβουν κινδύνους.

«Δεν θα ήμουν τόσο ανόητος ώστε να εγγυηθώ ότι όλο αυτό δεν μπορεί να τελειώσει άσχημα. Αυτή η εμμονή με τον Καναδά, τη Γροιλανδία και τη Διώρυγα του Παναμά θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή του Τραμπ από την ατζέντα που του χάρισε τη νίκη στις εκλογές», προσθέτει ο Ρεπουμπλικανός αρθρογράφος, υπενθυμίζοντας ότι η προεκλογική ατζέντα Τραμπ επικεντρωνόταν σε άλλα μέτωπα όπως ήταν/είναι εκείνα της καταπολέμησης του πληθωρισμού και της ασφάλειας των συνόρων…