Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν μετράει τα λόγια του όπως θα έκανε ένας «τυπικός» δυτικός ηγέτης. Μιλάει απλοϊκά· παίρνει αμφισβητούμενης αξιοπιστίας «στοιχεία» και τα παρουσιάζει ως «αληθή»· κάνει στροφές 180 μοιρών (υπενθυμίζεται η σχέση του με τον Κιμ Γιονγκ Ουν)· ενίοτε πέφτει και σε αντιφάσεις, χωρίς όμως να δείχνει να νοιάζεται.

Έφταιγαν, άραγε, τα μέτρα προστασίας ενός μικροσκοπικού ψαριού για τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Καλιφόρνια; Έτρωγαν οι μετανάστες από την Αϊτή κατοικίδια ζώα στο Σπρίνγκφιλντ του Οχάιο; Ήταν «αμερικανική πρωτιά» η διάσπαση του ατόμου; Μπορούσαν οι «ενέσεις με χλωρίνη» να κρατήσουν μακριά τον κορωνοϊό; Ο Κιμ Γιονγκ Ουν τι ήταν τελικά: «τρελός με πυρηνικά» ή «πολύ ταλαντούχα προσωπικότητα»;

Θα μπορούσε ο ίδιος ο Τραμπ, εάν ήταν πρόεδρος το 2022, να είχε αποτρέψει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία; Είναι, όντως, σχεδόν 1 εκατομμύριο οι Ρώσοι στρατιώτες που έχουν χάσει τη ζωή τους μέχρι στιγμής στο μέτωπο της Ουκρανίας; Θα μπορούσε, άραγε, ο Τραμπ να τελειώσει τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας μέσα σε ένα 24ωρο; Μπορούν δασμοί και υδρογονάνθρακες να «λύσουν» όλα τα προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας;

Στην προσπάθειά του να κερδίσει τη μάχη των εντυπώσεων, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει κατά καιρούς πει πολλά… που ούτε ο ίδιος δεν φαίνεται να παίρνει τοις μετρητοίς.

«Μου αρέσει πολύ ο πρόεδρος Σι (σ.σ. ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ). Πάντοτε μου άρεσε. Είχαμε μια πολύ καλή σχέση […] Λατρεύω την Ευρώπη. Λατρεύω τις χώρες της Ευρώπης…», θα έλεγε ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ μόλις την περασμένη Πέμπτη, 23 Ιανουαρίου, κατά τη -μέσω βίντεο- ομιλία του στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός… προτού αρχίσει να εξαπολύει «πυρά» προς την πλευρά των Ευρωπαίων και της Κίνας στο πλαίσιο της ιδίας ομιλίας.

Πίσω από τις όποιες εντυπώσεις, υπάρχουν ωστόσο κάποιες «σταθερές», που επιστρέφουν πια στο προσκήνιο ως «οδοδείκτες» με φόντο τη νέα προεδρική θητεία Τραμπ που μόλις ξεκίνησε.

Ο 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει σαφείς συμπάθειες, σαφείς αντιπάθειες και σαφώς προσανατολισμένες τάσεις, τις οποίες ήρθε να επαναβεβαιώσει με όσα εξήγγειλε τις περασμένες ημέρες, μετά την ορκομωσία του στις 20 Ιανουαρίου.

Με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα, υπάρχουν χώρες, ηγέτες και οργανισμοί/φορείς που δείχνουν να βγαίνουν κερδισμένοι από την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, άλλοι που βγαίνουν σαφώς χαμένοι, και άλλοι που παραμένουν σε στάση αναμονής.

Οι κερδισμένοι

– Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι (που ξεχωρίζει πια ως η «εκλεκτή» του Ντόναλντ Τραμπ στην Ευρώπη)
– Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν (που αποτελεί, εδώ και χρόνια, πρότυπο για τη «make America great again» πτέρυγα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος)

– Η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ (που ξεχωρίζουν ως οι δύο χώρες-πυλώνες πάνω στις οποίες η πλευρά Τραμπ παρουσιάζεται να βασίζει το όραμά της για το μέλλον της Μέσης Ανατολής)

– Ο «αναρχοκαπιταλιστής» πρόεδρος της Αργεντινής Χαβιέρ Μιλέι

– Η ισραηλινή δεξιά και οι δυνάμεις των Ισραηλινών εποίκων (που βλέπουν στον Τραμπ έναν υποστηρικτή διατεθειμένο να τους αναγνωρίσει «ελευθερία κινήσεων»)

– Ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας Μπολσονάρου (που μοιάζει σε πολλά με τον Τραμπ)
– Οι δισεκατομμυριούχοι της Silicon Valley (που πήραν θέση στο «πλευρό» του Ντόναλντ Τραμπ κατά την ορκωμοσία του την περασμένη εβδομάδα στην Ουάσιγκτον)

– Οι αμερικανικές βιομηχανίες υδρογονανθράκων

– Το γερμανικό AfD (που είδε τον Έλον Μασκ να το πριμοδοτεί με αξιοσημείωτη προεκλογική ώθηση πριν από τις γερμανικές ομοσπονδιακές κάλπες της 23ης Φεβρουαρίου)

Οι χαμένοι

– Οι Παλαιστίνιοι (που βλέπουν πια τον νέο Αμερικανό πρόεδρο να τους καλεί να μετακομίσουν μαζικά σε Αίγυπτο και Ιορδανία)

– Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (που χάνει τον πιο σημαντικό χρηματοδότη του, έπειτα από την αμερικανική απόσυρση)

– Η Διακυβερνητική Επιτροπή του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή-IPCC (που βλέπει τις ΗΠΑ να αποσύρονται -ξανά- από τη Συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα)

– Οι οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας και οι διάφορες ΜΚΟ (που θα έχουν πια να αντιμετωπίσουν το προσεχές διάστημα στις ΗΠΑ μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση που θα είναι εξαιρετικά καχύποπτη, εάν όχι ανοιχτά εχθρική, απέναντί τους)

– Οι νατοϊκοί Ευρωπαίοι (που θα κληθούν να βάλουν πολύ πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη στο μέτωπο των αμυντικών δαπανών, με σημείο αναφοράς πια όχι το 2% αλλά το 5% του ΑΕΠ, και να προετοιμαστούν για μια ενδεχόμενη -έστω μερική- αμερικανική απαγκίστρωση από την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας)

– Οι μεγαλύτεροι εμπορικοί εταίροι των ΗΠΑ (Κίνα, Καναδάς, Μεξικό, Ε.Ε. – που μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι με σημαντικά αυξημένους δασμούς)

– Η Δανία (που βρίσκεται πια να συγκρούεται με τη νέα αμερικανική διοίκηση για τη Γροιλανδία)

– Ο Παναμάς (που διερωτάται εάν θα κινδυνέψει όντως να χάσει τον έλεγχο της Διώρυγας που φέρει το όνομά του)

– Οι χώρες του «παγκόσμιου νότου» (που δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητες του Τραμπ)

– Όσοι είχαν επενδύσει χρήματα, χρόνο και προσδοκίες στην καλούμενη «πράσινη μετάβαση»

– Οι Αμερικανοί δημόσιοι υπάλληλοι (που μπορεί να δουν την έξοδο), αλλά και όσοι είχαν «κυνηγήσει» ποινικά τον Τραμπ εντός των ΗΠΑ την περασμένη τετραετία (που μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι τώρα με τα προεδρικά αντίποινα)…

…και οι αναμένοντες

Σε αυτήν την κατηγορία όσων έχουν πια μπει σε φάση αναμονής, βρίσκονται όλοι οι «χαμένοι» της προαναφερθείσας ομάδας και, ενδεχομένως, κάποιοι από τους προαναφερθέντες «κερδισμένους» οι οποίοι δεν είναι όμως τόσο σίγουροι για το μέλλον.

Στην ίδια κατηγορία ωστόσο βρίσκονται και πολλοί άλλοι, οι οποίοι περιμένουν να δουν όχι τι θα λέει αλλά τι θα αρχίσει να κάνει στην πράξη ο 78χρονος Ντόναλντ Τραμπ.

Ο Ζελένσκι και ο Πούτιν, ο Σι Τζινπίνγκ και ο Μακρόν, το Ιράν και η Αφρικανική Ενωση, η Πολωνία και η Φινλανδία, η ελληνική ηγεσία αλλά και ο Ερντογάν βρίσκονται πια σε στάση αναμονής, χωρίς όμως να μπορούν να προβλέψουν με ασφάλεια ή βεβαιότητα όσα μπορεί να ακολουθήσουν…