(Γ’ αναθεωρημένη και επαυξημένη έκδοση)

Εκδόσεις Ευρασία. Ομήρου 47, Αθήνα, 10672, Τηλ. 210 36141968, e-mail: info@eurasiabooks.gr, www.eurasiabooks.gr

ISBN: 978-618-5798-03-1, Σελίδες: 354

Η τρίτη έκδοση του βιβλίου του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας και Ακαδημαϊκού Προκόπη Παυλόπουλου, με τίτλο «Μελέτες για τα Εθνικά Θέματα και για το Κυπριακό Ζήτημα», είναι αναθεωρημένη και επαυξημένη, επιβεβαιώνοντας έμπρακτα -πέρα από την επιστημονική διάσταση- και το διαρκές πολιτικό ενδιαφέρον του για τις τρέχουσες εξελίξεις ως προς την εθνική ασφάλεια της χώρας.

Ασφαλώς, ο κ. Παυλόπουλος δίνει έμφαση στις σχέσεις μας με την Τουρκία, υπογραμμίζοντας ότι όλα ξεκινούν από την -αδιαπραγμάτευτη- βάση ότι μία, και μόνη, διαφορά υφίσταται μεταξύ μας: η οριοθέτηση της νησιωτικής -άρα όχι οιασδήποτε άλλης- υφαλοκρηπίδας και της αντίστοιχης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ)  στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.  Διαφορά,  η οποία μπορεί να επιλυθεί μόνον ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης κατά τις διατάξεις της Σύμβασης του Montego Bay του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας.  Επιπλέον, όπως υπογραμμίζει ο συγγραφέας, είναι  θεσμικώς αυτονόητο ότι,  αφού τα σύνορα της Ελλάδας συνιστούν -κατά το πρωτογενές Ευρωπαϊκό Δίκαιο- και σύνορα της Ε.Ε., η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ της Ελλάδας συνιστούν, αυτοθρόως, και υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ της Ε.Ε. Υπ’ αυτό το πρίσμα τίθεται το νομικό -και, κατ’ επέκταση, πολιτικό- ζήτημα της αναγκαίας σύμπραξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην όλη διαδικασία οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ κάθε κράτους-μέλους, άρα και της Ελλάδας και της Κύπρου, κυρίως με τρίτα προς αυτήν Κράτη.

O τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπογραμμίζει ότι η Ελλάδα έχει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση (για την ίδια και την Ε.Ε.) να θωρακίζει αμυντικώς όλα, ανεξαιρέτως, τα νησιά της στο Αιγαίο, ανεξαρτήτως της έκτασης του εδάφους τους και του αν κατοικούνται ή όχι. Το δικαίωμα αυτό στηρίζεται κυρίως στις διατάξεις του άρθρου 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ (αριστερή φωτογραφία), οι οποίες κατοχυρώνουν το δικαίωμα περί «νόμιμης άμυνας» σε περιπτώσεις ένοπλης επίθεσης, «απειλής χρήσης βίας» ή ακόμη και «επικείμενης απειλής». Στη δεξιά φωτογραφία, του Αυγούστου 1976, σύσκεψη του πρωθυπουργού Κων. Καραμανλή, με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Ευ. Αβέρωφ και τους αρχηγούς των Γενικών Επιτελείων, με αντικείμενο την οχύρωση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και το εξοπλιστικό πρόγραμμα.

Παράλληλα, όπως υπογραμμίζει ο κ. Παυλόπουλος, η Ελλάδα έχει το δικαίωμα -αλλά και την υποχρέωση, αφού τούτο αφορά την προστασία της Ελληνικής Επικράτειας- τόσο για δικό της λογαριασμό όσο και απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση να θωρακίζει αμυντικώς όλα, ανεξαιρέτως, τα νησιά της στο Αιγαίο, ανεξαρτήτως της έκτασης του εδάφους τους και του αν κατοικούνται ή όχι. Το δικαίωμα αυτό στηρίζεται κυρίως στις διατάξεις του άρθρου 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, οι οποίες κατοχυρώνουν το δικαίωμα Κράτους-Μέλους του ΟΗΕ περί «νόμιμης άμυνας» όχι μόνο σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης εναντίον του, αλλά και σε περίπτωση «απειλής χρήσης βίας» ή ακόμη και «επικείμενης απειλής», όπως προκύπτει από την πρακτική αυτού τούτου του ΟΗΕ, και όχι μόνο.

Η Συνθήκη της Λωζάννης

Μεγάλο μέρος της γ’ αναθεωρημένης έκδοσης του βιβλίου του κ. Παυλόπουλου αφιερώνεται στη βασική εθνική θέση μας ότι η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923 -και όλες οι μεταγενέστερες, κάθε μορφής, εκτελεστικές της ρυθμίσεις- δεν επιδέχεται, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, αναθεώρηση ή τροποποίηση.  Άρα, το σύνολο των ρυθμίσεων της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923 αποτελούν -και θ’ αποτελούν αδιαλείπτως στο μέλλον- το συμπαγές θεσμικό και πολιτικό θεμέλιο των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, τόσον ως προς τα μεταξύ τους σύνορα όσο και ως προς όλα τα επιμέρους ζητήματα, τα οποία εμπίπτουν στο ρυθμιστικό τους πλαίσιο. Πρωτίστως δε ως προς το ζήτημα, κατά το οποίο η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, με πλειάδα διατάξεων που «πηγάζουν» από την πλήρως ενσωματωμένη σε αυτή Σύμβαση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας της 30ής Ιανουαρίου 1923, προσδιορίζει σαφώς την Μειονότητα στην Θράκη ως «Ελληνική Μουσουλμανική Μειονότητα», ήτοι ως Θρησκευτική Μειονότητα.  Την δε Μειονότητα της Κωνσταντινούπολης ως «Ελληνική Μειονότητα», ήτοι ως αμιγώς Εθνική Μειονότητα.

Πέραν όσων σήμερα γράφει, ο κ. Πρ. Παυλόπουλος έχει υπερασπιστεί έμπρακτα τη Συνθήκη της Λωζάννης, αναλύοντας -δημόσια- το νόημα και τη νομική της βάση, όταν την αμφισβήτησε ο Τούρκος πρόεδρος Ρ.Τ. Ερντογάν κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, το Δεκέμβριο του 2017.

Άλλωστε, πέραν όσων σήμερα γράφει, ο κ. Παυλόπουλος έχει υπερασπιστεί έμπρακτα τη Συνθήκη της Λωζάννης, αναλύοντας -δημόσια- το νόημα και τη νομική της βάση, όταν την αμφισβήτησε ο Τούρκος πρόεδρος Ρ.Τ. Ερντογάν κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, το Δεκέμβριο του 2017. Στο διάλογό τους, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, ο κ. Παυλόπουλος είχε επισημάνει αρχικά ότι «για να πετύχουμε αυτούς τους στόχους και να είναι η επίσκεψη ιστορική, πρέπει να είναι σεβαστό το σύνολο του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Ε.Ε. από κάθε υποψήφιο μέλος της Ε.Ε.». Συνέχιζε, λέγοντας «γυρίζω πίσω στην εποχή της επίσκεψης που οργανώθηκε από τον Ελ. Βενιζέλο, τον Κεμάλ Ατατούρκ και τον Ινονού», υπογραμμίζοντας πως η βάση της φιλίας των δύο λαών είναι η Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία «δεν χρειάζεται ούτε διαπραγμάτευση, ούτε αλλαγές». Ο κ. Ερντογάν είχε απαντήσει ότι «υπάρχουν εκκρεμότητες και θέματα που δεν κατανοούνται σωστά στη Συνθήκη της Λωζάννης» προσθέτοντας πως «είναι μια συμφωνία που υπεγράφη πριν από 94 χρόνια και δεν ήταν μια συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Μέσα σε αυτά τα χρόνια οικοδομείται ξανά ο πλανήτης μας και εμφανίστηκαν νέα θέματα μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας». Κατόπιν αυτών, ο κ. Παυλόπουλος είχε ανταπαντήσει πως «οι Συνθήκες δεν αναθεωρούνται, αλλά ερμηνεύονται», καλώντας τον κ. Ερντογάν να αποφεύγει νομικές εκφράσεις που επιβαρύνουν το κλίμα και να συζητήσει με τους έμπειρους νομικούς του συμβούλους.

Για τις αξιώσεις της Ελλάδας έναντι της Γερμανίας, ο καθηγητής και Ακαδημαϊκός Πρ. Παυλόπουλος υπογραμμίζει ότι αφορούν το κατοχικό δάνειο (φωτογραφία εποχής, του κτιρίου της Τράπεζας της Ελλάδος) και τις αποζημιώσεις από τις οποίες ουδέποτε και κατά κανένα τρόπο έχουμε παραιτηθεί.

Οι αξιώσεις έναντι της Γερμανίας

Για τις αξιώσεις της Ελλάδας έναντι της Γερμανίας, ο κ. Παυλόπουλος υπογραμμίζει ότι αφορούν το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις από τις οποίες ουδέποτε και κατά κανένα τρόπο έχουμε παραιτηθεί. Είναι πάντα νομικώς ενεργές –πράγμα που σημαίνει ότι δεν τίθεται κανένα θέμα παραγραφής- και δικαστικώς επιδιώξιμες.  Και ο κοινός μας Ευρωπαϊκός Νομικός Πολιτισμός, ως μέρος του εν γένει κοινού μας Ευρωπαϊκού Πολιτισμού που συντίθεται από τις διατάξεις αλλά και από τις θεμελιώδεις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής και της Διεθνούς Νομιμότητας, επιβάλλει την σχετική απόφαση να την λάβει αρμόδιο δικαιοδοτικό Forum, με βάση το σύνολο του εφαρμοζόμενου, εν προκειμένω, Διεθνούς Δικαίου.  Η ως τώρα αρνητική θέση της Γερμανίας είναι αυθαίρετη και απαράδεκτη.

Επιπλέον, ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναλύει, εκτενώς, και τις αξιώσεις έναντι του Βρετανικού Μουσείου για την άμεση επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Απορρίπτει, κατηγορηματικώς, κάθε έννοια δανεισμού τους, εν όλω ή εν μέρει, αφού κάτι τέτοιο θα νομιμοποιούσε, αμέσως ή εμμέσως, την επ’ αυτών κυριότητα του Βρετανικού Μουσείου, ενώ είναι γνωστό ότι ο Έλγιν διέπραξε στυγνή κλοπή και αρχαιοκαπηλία. Δείγμα το οποίο σημαίνει ότι έως σήμερα το Βρετανικό Μουσείο συμπεριφέρεται, κατ’ ουσίαν, ως κοινός κλεπταποδόχος.

Μοναδική λύση για τα Γλυπτά του Παρθενώνα αποτελεί η -χωρίς όρους και προϋποθέσεις- επιστροφή τους, καθώς κάθε έννοια δανεισμού τους, εν όλω ή εν μέρει, θα νομιμοποιούσε, αμέσως ή εμμέσως, κυριότητα του Βρετανικού Μουσείου, ενώ είναι γνωστό ότι ο Έλγιν διέπραξε στυγνή κλοπή και αρχαιοκαπηλία.

Το Κυπριακό

Ο κ. Παυλόπουλος εξηγεί ακόμα στο βιβλίο του, συνδυάζοντας την επιστημονική ερμηνεία και την εύληπτη γραφή, ότι λύση του Κυπριακού Ζητήματος νοείται μόνον υπό τις ακόλουθες επτά, κατ’ ελάχιστο, προϋποθέσεις:  – Πρώτη, η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να έχει την πολιτειακή μορφή το πολύ Ομοσπονδιακού Κράτους, κατά τα διεθνή, και κυρίως, κατά τα ευρωπαϊκά αντίστοιχα πρότυπα. – Δεύτερη προϋπόθεση, η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να στηρίζεται, καθ’ ολοκληρία, στις θεμελιώδεις αρχές της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. – Τρίτη, η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να έχει, ως μέλος της Διεθνούς Κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μία Διεθνή Νομική Προσωπικότητα. – Τέταρτη, στην Κυπριακή Δημοκρατία νοείται μία, και μόνον, Ιθαγένεια. – Πέμπτη, η Κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να είναι πλήρης. – Έκτη, επί της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν είναι επιτρεπτό να παραμένουν, κατ’ ουδένα τρόπο, στρατεύματα κατοχής ούτε να ισχύουν, επίσης κατ’ ουδένα τρόπο, εγγυήσεις τρίτων. – Έβδομη προϋπόθεση, από την Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει ν’ αποχωρήσουν, αμέσως και χωρίς προϋποθέσεις, οι «έποικοι», τους οποίους εγκατέστησε παρανόμως η Τουρκία και να επανέλθουν, άνευ όρων, οι αναγκαστικώς αποχωρήσαντες από τις εστίες τους.

Η Κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να είναι πλήρης και δεν είναι επιτρεπτό να παραμένουν στη Μεγαλόνησο, κατ’ ουδένα τρόπο, στρατεύματα κατοχής και ο εξοπλισμός τους (στη φωτογραφία, πολλαπλοί εκτοξευτές T-122 Sakaya) ούτε να ισχύουν, επίσης κατ’ ουδένα τρόπο, εγγυήσεις τρίτων.