Το νέο έτος θα σφραγιστεί από ταυτόχρονες εξελίξεις στους τομείς της οικονομίας και της εθνικής ασφάλειας, καθώς η πορεία προς τον τερματισμό του Μνημονίου 2015-2018, τον Αύγουστο, σχεδόν θα συμπέσει με κρίσιμες εξελίξεις στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας και Ελλάδας-ΠΓΔΜ λίγο νωρίτερα στα τέλη της άνοιξης και τις αρχές του καλοκαιριού.

Όμως ανεξάρτητα από τις τελικές αποφάσεις και τους χειρισμούς, αντίστοιχα, των υπουργείων Οικονομικών και Εξωτερικών, το ερώτημα είναι, αν τα κόμματα (του κυβερνώντος συμπεριλαμβανομένου) έχουν υιοθετήσει καθαρές θέσεις σε θέματα άμυνας και διπλωματίας. Όπως έδειξε η εμπειρία του Κυπριακού, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η ΝΔ είχαν ασχοληθεί καν με το θέμα. Μόνον λίγο πριν από την πρώτη διάσκεψη στην Ελβετία, τον Ιανουάριο του 2017, και μετά τη δεύτερη, τον Ιούλιο, μπήκαν στον κόπο να ενημερώσουν την κοινή γνώμη για τις θέσεις τους, οι οποίες μάλιστα δεν ξεπέρασαν τις γενικότητες και τα εύκολα «τσιτάτα».

Ομοίως, αν όχι χειρότερα, δεν υπήρχε καμμία άξια λόγου πολιτική παρέμβαση για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, πριν από την άφιξη στην Αθήνα, το Δεκέμβριο, του προέδρου της γειτονικής χώρας και τον αιφνιδιασμό με τις δημόσιες αναφορές του στη Συνθήκη της Λοζάννης. Θα έλεγε κανείς ότι είτε τα κόμματα φοβούνται να πάρουν θέση είτε πολλά στελέχη τους δεν γνωρίζουν καν τα θέματα τα οποία άλλοτε -έστω και με υπερβολές και φανατισμό- βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος των πολιτικών ηγεσιών και συγκλόνιζαν τη λαϊκή τους βάση.

Η παρατήρηση δεν έχει θεωρητικό χαρακτήρα, αλλά κατεξοχήν πρακτικό. Γιατί καμία σοβαρή απόφαση κορυφαίου εθνικού ενδιαφέροντος δεν μπορεί να περάσει στην κοινή γνώμη, να μακροημερεύσει και ν’ αποδειχθεί χρήσιμη για τη χώρα, αν δεν έχει προηγηθεί η έγκαιρη ανάλυσή της από τα κόμματα προς το λαό. Χρειάζονται καθαρές πολιτικές θέσεις, ώστε να υπάρξουν, για τη χώρα, καθαροί ορίζοντες το 2018!