Οι εκλογές έγιναν στις 7 Ιουλίου. Προέκυψε νέα κυβέρνηση –της Νέας Δημοκρατίας– που ορκίστηκε αμέσως και, φυσικά, πήρε ψήφο εμπιστοσύνης στην Βουλή και τα πράγματα μπήκαν «στην κανονικότητα». Έως εδώ, τίποτα δεν είναι νέο. Τότε γιατί τα αναφέρουμε; μα επειδή αποτελούν την αρχή ενός νέου ξεκινήματος που πρέπει να γίνει και στο χώρο της Άμυνας.

Της Άμυνας – που κακά τα ψέματα –την περίοδο από το 2015 ως το 2019, επί των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, σαφώς και δεινοπάθησε. ∆εν θα μιλήσουμε εδώ για το «έργο που επιτέλεσε» ο επί τετραετία ΥΕΘΑ Παν. Καμμένος. Απλούστατα, επειδή αυτό δεν υπάρχει ή, αν θέλουμε να είμαστε ακριβέστεροι, τότε αυτό μόνον ως αρνητικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Έτσι λοιπόν δεν θα ασχοληθούμε καθόλου. –επί του παρόντος– με τα τότε πεπραγμένα. Πρέπει όμως να εξαιρέσουμε τους τελευταίους 6 μήνες κατά τους οποίους στη θέση του ΥΕΘΑ είχε τοποθετηθεί ο ναύαρχος Βαγγέλης Αποστολάκης που προσπάθησε –μάλλον επιτυχώς– «να μαζέψει τα ασυμμάζευτα» και να φέρει τα πράγματα σε έναν κάποιο «λογαριασμό». Ωστόσο ο ναύαρχος Αποστολάκης ήταν ουσιαστικά ένας «υπηρεσιακός υπουργός» που προσπάθησε να λύσει τα «τρέχοντα» προβλήματα της Άμυνας και όχι τα σημαντικά και δομικά της προβλήματα. με αυτά θα πρέπει να ασχοληθεί –και φυσικά να τα λύσει– η παρούσα κυβέρνηση.

Ελικόπτερο ΝΗ90
Τα ζητήµατα που αφορούν τα ελικόπτερα ΝΗ90 πρέπει να λυθούν αµέσως, χωρίς την παραµικρή καθυστέρηση.

Ένα αναμφισβήτητα πρώτο θετικό δείγμα που έδωσε η νέα κυβέρνηση είναι η επίσκεψη μόλις στις 17 Ιουλίου, ήτοι μια εβδομάδα μετά την ορκωμοσία, του Κυριάκου Μητσοτάκη στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Βεβαίως και η ανακοίνωση που εκδόθηκε σχετικά ήταν εντελώς τυπική –και δεν θα μπορούσε να μην είναι– αλλά αξίζει να αναφέρουμε ένα απόσπασμα των δηλώσεων του Πρωθυπουργού, ο οποίος είπε: «είναι μια επίσκεψη, η οποία έχει και συμβολικό, αλλά και ουσιαστικό χαρακτήρα. Θέλω να ευχαριστήσω τους Αρχηγούς, τους Επιτελείς, για την ενδελεχή ενημέρωση την οποία μου έκαναν και για την ουσιαστική συζήτηση για τις προτεραιότητες τις οποίες πρέπει να αναπτύξουμε ως προς την αμυντική μας πολιτική.»

Κι εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι τόσο η σημερινή κυβέρνηση, όσο και όλα τα άλλα κόμματα, προεκλογικά δεν είπαν τίποτα σχετικό για την Άμυνα. Είναι σαφές ότι κανένα κόμμα δεν είχε αναλυτικό πρόγραμμα για την πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί σ’ αυτόν τον τομέα. Και δεν μιλάμε βέβαια για κάποιες γενικές – για να μην πούμε αφηρημένες – αναφορές.

Στις 22 Ιουλίου, κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης και τη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης, μιλώντας στην Βουλή ο ΥΠΕΘΑ Νικόλαος Παναγιωτόπουλος μεταξύ άλλων είπε: «το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας διαρθρώνει τις πολιτικές προτεραιότητες του σε πέντε βασικούς άξονες, που υπηρετούν τη στρατηγική επιλογή του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης για ασφάλεια στη χώρα:

ΑΞΟΝΑΣ ΠΡΩΤΟΣ

Εξασφάλιση επάρκειας του αμυντικού εξοπλισμού. Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στην τεχνολογική υπεροχή του και στην αξιοποίηση των σύγχρονων πληροφοριακών συστημάτων και συστημάτων διοίκησης.

Στόχος μας είναι η υλοποίηση στοχευμένων εξοπλιστικών προγραμμάτων που ήδη έχουν προσδιοριστεί από την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και εξελίσσονται στη βάση βραχυπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων προτεραιοτήτων

Ο συνολικός αυτός σχεδιασμός θα εξασφαλίσει πρώτα τη διατήρηση και σταδιακά την επαύξηση της αποτρεπτικής ισχύος, του αξιόμαχου και της ετοιμότητας των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Διαρθρώνεται δε σε δύο επίπεδα:

Επίπεδο πρώτο: Έχει να κάνει με την αναβάθμιση και υποστήριξη των βασικών οπλικών συστημάτων σε Στρατό, Ναυτικό και Αεροπορία, σύμφωνα με τις ανάγκες, το σχεδιασμό και τις προτεραιότητες που ορίσαμε από κοινού με τη Στρατιωτική Ηγεσία.

Το δεύτερο επίπεδο αφορά στην πρόσκτηση οπλικών συστημάτων που θα αναβαθμίσουν την επιχειρησιακή δυνατότητα και τη λειτουργική ετοιμότητα και στα Τρία Όπλα των Ενόπλων Δυνάμεων. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα επίπεδο πιο συγκεκριμένων, αλλά και πιο άμεσων παρεμβάσεων.

Οι Πεζοναύτες, σε ολόκληρο τον κόσµο, υπάγονται στο Ναυτικό και µόνον στην Ελλάδα υπάγονται στο Στρατό. Είµαστε πιστοί στην παράδοση που µας άφησε η Χούντα!

ΑΞΟΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

Αναδιοργάνωση της δομής των Ενόπλων Δυνάμεων. Αποβλέπει στην αύξηση διαθεσιμότητας του έμψυχου δυναμικού, μέσω της ενίσχυσης του αναγκαίου στρατιωτικού προσωπικού, καθώς και της θεσμοθέτησης ενός αντικειμενικού σταθερού πλαισίου σταδιοδρομικής εξέλιξης και συστήματος αξιολόγησης, ώστε να εξασφαλίζεται η αξιοκρατική ιεραρχική εξέλιξη των στελεχών.

ΑΞΟΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ

Εκσυγχρονισμός του υφιστάμενου νομοθετικού πλαισίου. Κύρια παρέμβαση θα είναι η αναθεώρηση του νόμου περί προμηθειών στις Ένοπλες Δυνάμεις, όλου του νομοθετικού πλαισίου, ώστε να εξασφαλίζεται από τη μία η απαραίτητη διαφάνεια, χωρίς εντυπώσεις ψευδοδιαφάνειας, όσο και η αναγκαία ευελιξία, από την άλλη στο σύστημα προμηθειών, σε όλο το φάσμα των Ενόπλων Δυνάμεων.

ΑΞΟΝΑΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ

Ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, ως ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια εφοδιασμού και για τη διατήρηση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των Ενόπλων Δυνάμεων.

Η ενίσχυση αυτή θα γίνει μέσω της ενθάρρυνσης των συμπράξεων της αμυντικής μας βιομηχανίας με τον ιδιωτικό τομέα και της υποστήριξης της αμυντικής έρευνας και τεχνολογίας σε συνεργασία με τα Πανεπιστήμια και τα ερευνητικά ιδρύματα της χώρας. Είναι άξονας θα έλεγα κομβικής στρατηγικής σημασίας και προοπτικής για τη χώρα.

ΑΞΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

Αναβάθμιση της στρατιωτικής εκπαίδευσης. Αναφέρομαι τόσο σε δράσεις για την αξιοποίηση της στρατιωτικής θητείας προς απόκτηση καθοριστικών προσόντων ακόμα και για την αγορά εργασίας στην είσοδο σε αυτή από τους στρατεύσιμους και ανάπτυξη κρίσιμων δεξιοτήτων προς το σκοπό αυτό, αλλά και την ενίσχυση της συνεργασίας των Ανωτάτων Στρατιωτικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και Σχολών με τα ΑΕΙ της χώρας και στην αξιοποίηση της σωρευτικής επιστημονικής γνώσης και εμπειρίας των δεξαμενών σκέψης, καθώς και με αντίστοιχες σχολές του εξωτερικού, στο πλαίσιο διεθνών συνεργασιών.»

Σίγουρα ενδιαφέροντα στοιχεία, με τα οποία κανείς δε μπορεί να διαφωνήσει. Το ζήτημα είναι πόσο γρήγορα θα γίνουν οι απαιτούμενες ενέργειες ώστε, κατά το κοινώς λεγόμενο, «η μηχανή να πάρει μπροστά». Γιατί – ας μην γελιόμαστε – τα ζητήματα της Άμυνας βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με τα ζητήματα της οικονομίας. Και εδώ προσοχή! Επίλυση των αμυντικών προβλημάτων δεν σημαίνει αύξηση των σχετικών δαπανών. Ίσα–ίσα που μια πετυχημένη λύση συμβάλλει, αναμφίβολα, στην εξοικονόμηση χρημάτων. Κι εδώ δικαιολογημένα κάποιοι θα ρωτήσουν: «μα καλά αυτό δεν το έβλεπαν και οι άλλοι» ; Τελικά, αποδεικνύεται ότι σαφέστατα και δεν το έβλεπαν! Το γιατί, βεβαίως και δεν μας αφορά εδώ. Αλλά καλύτερα να αφήσουμε το χτες και να περάσουμε στο σήμερα.

Στις ΗΠΑ έχει αρχίσει η απόσυρση των AAV-P7/A1. Μήπως είναι καιρός να ζητήσουµε την παραχώρηση ικανού αριθµού από αυτά, για να εξοπλιστούν οι Πεζοναύτες µας;

Όπως προαναφέραμε, η Άμυνα σχετίζεται άμεσα με την Οικονομία. Θα πρέπει λοιπόν να επιλυθούν –όχι απλώς «το ταχύτερων δυνατόν», αλλά «εδώ και τώρα» – τα ζητήματα της αμυντικής βιομηχανίας. Το τι έχει γίνει με αυτήν (για να μείνουμε στα τελευταία 30 χρόνια) αξίζει να διδάσκεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ως παράδειγμα προς αποφυγήν! Θα είναι κουτό, για να μην πούμε βλακώδες, να προσπαθήσουμε να ξαναστήσουμε μια κρατική αμυντική βιομηχανία. Είναι «ηλίου φαεινότερο» ότι με τον ιδιωτικό τομέα δεν θα πρέπει να υπάρξει απλώς «σύμπραξη» , αλλά αυτός να «είναι στο τιμόνι». Να καταλάβουμε κάποτε ότι το Δημόσιο έχει αποτύχει ολοκληρωτικά και σ’ αυτόν τον τομέα. Πώς να το κάνουμε; Τα «κομματόσκυλα» δεν φημίστηκαν ποτέ για την εξυπνάδα τους ή την αποτελεσματικότητά τους…Αυτό που μπορεί όμως –και πρέπει οπωσδήποτε– να κάνει το κράτος είναι να επιδιώξει και διεθνείς συνεργασίες. Σιγουρότατα υπάρχουν αμυντικές βιομηχανίες του εξωτερικού, που θέλουν να έχουν «μια βάση» και στην Ελλάδα όχι μόνον για να καλύψουν τις αμυντικές ανάγκες της χώρας μας, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους στους οποίους θα αναφερθούμε στο εγγύς μέλλον.

Ένα ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει την πολιτική ηγεσία του ΥΕΘΑ είναι αυτό του συνωστισμού –και δεν χρειάζονται εισαγωγικά γιατί αυτό επικρατεί – στους ανώτατους βαθμούς. Είναι εντελώς παράλογο η Ελλάδα, με τις Ένοπλες Δυνάμεις που διαθέτει, να έχει 325 (ναι, καλά διαβάσατε, τριακόσιους είκοσι πέντε!)ανώτατους αξιωματικούς στους τρεις κλάδους και τα Κοινά Σώματα. Οι μόνες χώρες στο ΝΑΤΟ που μας ξεπερνούν είναι οι ΗΠΑ και η Τουρκία. οι οποίες όμως έχουν αρκετά πολυπληθέστερες ένοπλες δυνάμεις. Χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία, με μεγαλύτερες ένοπλες δυνάμεις από εμάς, έχουν κάπου το 1/3 των ανωτάτων που έχουμε εμείς! Είμαστε μήπως εμείς καλύτεροι από αυτούς; Σαφώς και όχι. Απλώς είμαστε… άνετοι. Όμως αυτό κοστίζει! Όπως κοστίζει και το να μοιράζουμε αποστρατευτικούς βαθμούς. Λες και είναι ντροπή κάποιος να φεύγει με τον βαθμό που αποστρατεύεται. Και μην μας πουν ότι «έτσι τον τιμά η υπηρεσία». Απλούστατα έτσι κοροϊδεύει το κράτος τους πολίτες του.

Η επίλυση του θέµατος των ναυπηγείων είναι «εκ των ων ουκ άνευ» για την ανανέωση του Πολεµικού Ναυτικού.

Ως προς τον Στρατό τώρα. Η επίλυση κάποιων εξοπλιστικών θεμάτων, όπως τα ελικόπτερα ΝΗ90, θα πρέπει να γίνει άμεσα! Δεν είναι δυνατόν να γυρίζουμε την πλάτη στο νεότερο (και πιθανότατα καλύτερο) μέσο μεταφορικό ελικόπτερο, επειδή αυτό δεν «άρεσε» σε κάποιους. Ποιος ο λόγος να μην επιδείξουμε την ίδια αποτελεσματικότητα που είχαμε και στην περίπτωση των OH-58D Kiowa; Και γι’ αυτά είχαν ακουστεί ουκ ολίγα, αλλά μετά την επιχειρησιακή τους ένταξη θα λυθούν πολλάκαι σημαντικά αμυντικά μας προβλήματα στα νησιά του Αν. Αιγαίου και τον Έβρο. Ένα άλλο θέμα που θα πρέπει να εξεταστεί στον Στρατό είναι η απόκτηση ΤΟΜΑ, ήτοι Τεθωρακισμένων Οχημάτων μάχης. Είναι ηλιθιότητα –να λέμε τα πράγματα μετ’ όνομά τους– να διαθέτουμε αν όχι τα καλύτερα, σίγουρα ένα από τα καλύτερα άρματα στον κόσμο – περί Leopard 2HEL ο λόγος – και δίπλα του να στέλνουμε να πολεμήσουν τα μ113. Που μπορεί μεν να είναι καλά, σίγουρα όμως είναι ΤΟΜΠ (Τεθωρακισμένα Οχήματα μεταφοράς Προσωπικού) κι όχι ΤΟΜΑ. Και οι διαφορές ανάμεσα στα δύο είναι τεράστιες.

Η απόκτηση περιπολικών τύπου Knight Island από τις ΗΠΑ θα ήταν µια πολύ καλή περίπτωση ανανέωσης του στόλου των Παράκτιων Περιπολικών.

Αλλά να αφήσουμε, επί του παρόντος, τα εξοπλιστικά και να πούμε λίγα πράγματα για τα οργανωτικά, όπου ο Στρατός έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα. Θα πρέπει η οργανωτική δομή να γίνει σύγχρονη, άμεση και προ παντός αποτελεσματική. μονάδες θα πρέπει να υπάρχουν εκεί που χρειάζονται, δηλαδή κυρίως στα ανατολικά μας σύνορα και όχι όπου βρίσκονταν εδώ και 70 χρόνια. Οι ανάγκες και οι δυνατότητες έχουν αλλάξει και, επομένως, πρέπει να υπάρξει αναπροσαρμογή. Απλό παράδειγμα: η 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία να «κατέβει» στον Βόλο, εκεί που σήμερα εδρεύει η 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών, η οποία, με τη σειρά της, να κατέβει στην Αττική. Δίπλα – κυριολεκτικά δίπλα – στα αρματαγωγά του Στόλου. Προκειμένου δε η 71η Αερομεταφερόμενη να …αερομεταφέρεται – και όχι να περιμένει – να μετεγκατασταθούν τα ελικόπτερα Chinook από τα μέγαρα στο Στεφανοβίκι. Όσο για την 32η , αυτή να φύγει – ναι καλά διαβάσατε να φύγει – από τον Στρατό και να πάει στο Ναυτικό. Το πόσο«επαναστατική» είναι μια τέτοια μεταβολή φαίνεται από το εξής απλούστατο: ΗΕλλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου οι Πεζοναύτες υπάγονται στον Στρατό κι όχι στο Ναυτικό! Φυσικά, φεύγοντας θα πρέπει να αφήσει πίσω της τα άρματα Leopard και τα αυτοκινούμενα πυροβόλα μ109. Καμία μονάδα Πεζοναυτών στο ΝΑΤΟ (π.χ. Βρετανοί και Ολλανδοί που είναι «πιο κοντά» με μας στα μεγέθη) δεν έχει τέτοιο εξοπλισμό. Αντιθέτως, έχουν αμφίβια τεθωρακισμένα. Κάτι που φυσικά εμείς δεν έχουμε.

Κατά τ’ άλλα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με απόλυτο ρεαλισμό, χωρίς «τοπικούς παράγοντες» και τα τοι αυτά, το ζήτημα των θέσεων των μονάδων και, κυρίως, οι ονομασίες τους να έχουν απόλυτη σχέση με το πραγματικό τους μέγεθος. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε «μεραρχίες» ή «ταξιαρχίες» μεγέθους τάγματος ή λόχου! με άλλα λόγια, η στελέχωση των μονάδων να είναι τουλάχιστον στο επίπεδο του 90%.Αυτό, βεβαίως, έχει σχέση και με το ζήτημα της στράτευσης, που θα μας απασχολήσει λίαν προσεχώς.

Και περνάμε στο Πολεμικό Ναυτικό. Εδώ τα οργανωτικά είναι σαφώς πιο λίγα, όχι όμως πως δεν υπάρχουν. Για παράδειγμα, τι λόγο ύπαρξης έχουν η Ναυτική Διοίκηση Βορείου Ελλάδος ή η Ναυτική Διοίκηση Ιονίου; Ναι, μπορεί να είναι ολιγάριθμες, αλλά απασχολούν προσωπικό που θα ήταν χρησιμότερο κάπου αλλού. Το κύριο πρόβλημα στο Ναυτικό έχει να κάνει με την ανανέωση του εξοπλισμού του. Πολλά πλοία είναι παλιά, αν και τα πληρώματα καταφέρνουν, με κόπο και θυσίες, να ανταποκρίνονται στις αποστολές τους. Η λύση στην προκειμένη περίπτωση πάντως έχει λιγότερη σχέση με το Ναυτικό και το ΥΕΘΑ και πολύ μεγαλύτερη με το υπουργείο Ανάπτυξης! Όσο ταχύτερα λυθεί το –τεράστιο– πρόβλημα των ναυπηγείων και της ναυπηγικής βιομηχανίας εν γένει, εξίσου γρήγορα θα λυθεί και το ζήτημα της ανανέωσης του Στόλου. Βεβαίως, υπάρχουν «πιέσεις» από κάποιες πλευρές προκειμένου να παραγγείλουμε πλοία σε ξένα ναυπηγεία. Καλύτερα να το ξεχάσουν!

Ο εκσυγχρονισµός των F-16 θα πρέπει (και µπορεί) να γίνει µε σαφώς υψηλότερη ταχύτητα.

Αρέσει δεν αρέσει, το Ναυτικό ξέρει να κάνει επιλογές. Οι παρατηρήσεις του επί των FREMM οδήγησαν στην δημιουργία των Belh@rra, ενώ υπάρχει και η γερμανική προσφορά για μΕΚΟ Α-200 ή η συνεργασία ανάμεσα στο Ναυτικό και το US Navyγια την ανάπτυξη νέας φρεγάτας.

Αυτά για τις φρεγάτες, γιατί στις πυραυλακάτους τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Στα υποβρύχια, χάρις την προσπάθεια του ναυάρχου Αποστολάκη όταν ήταν Αρχηγός ΓΕΝ, το πρόβλημα λύθηκε κι έτσι τα τέσσερα τύπου 214 και το ένα209/1200/ΑΙΡ, μας δίνουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι των Τούρκων. Χρειάζεται, βεβαίως, να επιταχυνθούν οι διαδικασίες προμήθειας σύγχρονων τορπιλών. Κάτι που έχει καθυστερήσει σχεδόν 20χρόνια! Η επικείμενη απόκτηση των τεσσάρων Mk V, από τους Πεζοναύτες των ΗΠΑ, σίγουρα αναβαθμίζει τις δυνατότητες της Διοίκησης Υποβρυχίων Καταστροφών. Τώρα, αν καταφέρουμε να μας παραχωρήσουν οι ΗΠΑ τρία-τέσσερα περιπολικά τύπου Knight Island της Ακτοφυλακής, θα μειώσουμε αρκετά το πρόβλημα με τα γερασμένα –και σαφώς «κουρασμένα»–παράκτια περιπολικά που θαλασσοδέρνονται στο Αν. Αιγαίο.

Στα πτητικά μέσα, η Διοίκηση Αεροπορίας Ναυτικού, μετά τη σχετική πρόσφατη απόφαση της DSCA (Defense Security Cooperation Agency), θα λύσει αρκετά από τα προβλήματά της και καλό θα ήταν να προμηθευτούμε και τα επτά MH-60Rπου εγκρίθηκαν. Για τα P-3 Orion δε μπορούμε να πούμε και πολλά, καθώς εδώ μεσολαβεί ο παράγων ΕΑΒ… οπότε θα ήταν αρκετά ρεαλιστικό να ψάχναμε και για άλλες λύσεις: π.χ. leasing από το US Navyτεσσάρων P-3C Orion, τώρα που αυτά αποσύρονται σιγά-σιγά.

Η απόκτηση των εκπαιδευτικών Tecnam P2002JF, σίγουρα πρέπει να αποτελέσει οδηγό για τις προµήθειες των Ενόπλων ∆υνάµεων και τους εξοπλισµούς γενικότερα.

Έτσι φτάνουμε στην Πολεμική Αεροπορία. Εδώ, το πρόβλημα αφορά την συντήρηση σε εργοστασιακό επίπεδο και τον εκσυγχρονισμό των αεροσκαφών και μπορεί να αποδοθεί με τρία γράμματα: ΕΑΒ. Ο εκσυγχρονισμός των F-16, που έχει αποφασιστεί, σίγουρα θα μας δώσει εξαιρετικής ποιότητας μαχητικά. Θα είναι όμως λίγα, όχι και τόσο φτηνά και –το χειρότερο– θα αποδίδονται με πολύ αργούς ρυθμούς. Αυτό το τελευταίο σίγουρα αφορά την ΕΑΒ και τον τρόπο λειτουργίας της. Τα αλλά δύο δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε τα θέματα της Άμυνας η προηγούμενη κυβέρνηση. Ναι, δεν υπήρχαν χρήματα, αλλά, όπως αποδείχθηκε, δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να διαπραγματευτεί. Επίσης, θα μπορούσαν να εκσυγχρονιστούν πολλά περισσότερα αεροπλάνα, καθώς η πρόταση της Lockheed Martin είχε ενδιαφέροντα στοιχεία.

Το άλλο στοιχείο που αφορά μαχητικά αεροπλάνα είναι ο εκσυγχρονισμός των Mirage 2000. Οι Γάλλοι έδειξαν μίαν απαράδεκτη – σε εμπορικό επίπεδο – συμπεριφορά. Η προσφορά τους ήταν πρακτικά αδύνατο να γίνει δεκτή από οποιονδήποτε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο. Οι τιμές τους ήταν λίγο χαμηλότερες από τις τιμές καινούργιων αεροπλάνων. Θα πρέπει λοιπόν να γίνουν προσπάθειες εξεύρεσης λύσης.

Πρέπει πάντως να κάνουμε μια παρένθεση και να θυμίσουμε ότι η προμήθεια των 12 νέων εκπαιδευτικών αεροπλάνων «Σταδίου Επιλογής», τύπου Tecnam P2002JF, αποτελεί ένα από τα ελάχιστα – αν όχι το μοναδικό – δείγματα αποτελεσματικότητας που έχουμε να επιδείξουμε ως χώρα τα τελευταία αρκετά χρόνια.

Τα Mirage 2000 είναι πολύ καλά αεροπλάνα, για να αφεθούν στην τύχη τους. Γι’ αυτό και οι πιέσεις µας προς τη γαλλική πλευρά θα πρέπει να είναι και έντονες και υψηλοτάτου επιπέδου.

Ως προς την συντήρηση των άλλων αεροσκαφών, σαφώς και υπάρχουν προβλήματα, κυρίως, επειδή δεν υπάρχουν χρήματα. Αποτέλεσμα είναι η λεγόμενη «χαμηλή διαθεσιμότητα». Θα πρέπει λοιπόν όλοι να αντιληφθούν ότι η Αεροπορία είναι ένα άκρως αποτελεσματικό όπλο, αλλά ταυτόχρονα κι ένα «ακριβό σπορ» που δεν θα πρέπει να το χρησιμοποιούμε για «ψύλλου πήδημα». Τώρα το ότι θα πρέπει να υπάρξει και μια σοβαρή αναδιάταξη των μονάδων, αυτό όλοι λίγο-πολύ το αποδέχονται. Απλώς πρέπει το ΥΕΘΑ να πάρει την πρωτοβουλία πραγματοποίησής της.

Πέρα απ’ όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας και το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την περιοχή μας. Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Στεφανοβίκι και, βεβαίως, η Σούδα, είναι «σημεία ενδιαφέροντος» που πρέπει να τα διαχειριστούμε με την αρμόζουσα ευελιξία, προκειμένου να έχουμε τα μέγιστα δυνατά αποτελέσματα. Αυτά για την ώρα. Κατά τα άλλα, η δουλειά θα πρέπει να ξεκινήσει αμέσως και έως το τέλος του φθινοπώρου να έχουμε χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλλιώς ας καλέσουμε τον καλό μας γείτονα Ερντογάν να στείλει τα γεωτρύπανά του στον Σαρωνικό…