Στη φωτογραφία η Συμφωνία των Πρεσπών δεν έλυσε το πρόβλημα των Σκοπίων που χρονίζει επί δεκαετίες και, αντιθέτως, δημιούργησε ένα ψευδοκράτος. Στη φωτογραφία του Ιουνίου 2018, από αριστερά, ο τότε Επίτροπος Διεύρυνσης της Ε.Ε. Γ Χαν, οι πρωθυπουργοί Ζ. Ζάεφ και Αλ. Τσίπρας και ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Ντιμιτρόφ.

Ως «Τρίγωνο των Κρίσεων» νοείται εν προκειμένω o χώρος που ορίζεται από τον Εύξεινο Πόντο, τον Περσικό Κόλπο και την Ανατολική Μεσόγειο και αναφέρεται, κυρίως, στις κρίσεις στην Ουκρανία, στην περιοχή Συρίας- Ιράκ και στη Λιβύη. Είναι προφανές ότι τα συμβαίνοντα στο «Τρίγωνο των Κρίσεων», έχουν διαμορφώσει ένα νέο περιβάλλον ασφάλειας ή επισφάλειας διεθνών διαστάσεων, με σημαντικές επιπτώσεις στην ενεργειακή πολιτική, την πολιτική διαχείρισης του φυσικού πλούτου της περιοχής και στην ασφάλεια και τη σταθερότητα των χωρών που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα.

Η Μεσόγειος Θάλασσα, ευρισκόμενη στο κέντρο ενός σχετικά ασταθούς περιφερειακού πλαισίου, διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη μορφή του στρατηγικού περιβάλλοντος ολόκληρης της Ευρώπης, της Βόρειας Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και ευρύτερα. Επιπλέον, το περιβάλλον αυτό επηρεάζεται από τις πολιτικές, τις φιλοδοξίες και τα συμφέροντα των μεγάλων παγκόσμιων παικτών που είναι παρόντες ή παρεμβαίνουν στην περιοχή. Το ενδιαφέρον εστιάζεται κυρίως στα πιθανά σημεία ανάφλεξης, ιδιαίτερα της Ανατολικής Μεσογείου, ενώ η παραγωγή και η μεταφορά των ενεργειακών πόρων αποτελεί έναν ακόμη σημαντικό παράγοντα που επηρεάζει καταλυτικά το μεσογειακό περιβάλλον. Η γειτνίασή της με την Ελλάδα συνιστά λόγο ιδιαίτερης προσοχής και επιστημονικού-αναλυτικού ενδιαφέροντος εκ μέρους της χώρας μας.

Ο Εύξεινος Πόντος αποτελεί καίριο συνδετικό κρίκο της Ε.Ε. και της μεσογειακής περιοχής με την Κεντρική Ασία και, παράλληλα, περιοχή κύριου γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος, αυξανόμενου ραγδαία με την επανεμφανιζόμενη αντιπαράθεση της Δύσης με τη Ρωσία, προκαθορίζοντας εκ νέου τις εύθραυστες ισορροπίες της διεθνούς ασφάλειας. H ύπαρξη σημαντικών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, τα οποία κυρίως διακινούνται –με αγωγούς ή πλοία– μεταξύ των ακτών του Ευξείνου, αλλά και προς τη Δυτική Ευρώπη και τη Μεσόγειο, αυξάνει τη σημασία της περιοχής αυτής. Στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου και του Καυκάσου προβάλλει ο γεωπολιτικός όγκος της Ρωσίας, ως στρατιωτικής αλλά και ως ενεργειακής-οικονομικής παρουσίας.

Η Βαλκανική Χερσόνησος έχει σαφώς διακριτή γεωπολιτική ταυτότητα και αυτονομία, ενώ με εξαίρεση την Κύπρο, βρίσκεται πλησιέστερα από κάθε άλλη ευρω-μεσογειακή περιφέρεια στις κύριες πηγές προέλευσης βασικών καυσίμων. Η μεταψυχροπολεμική εποχή χαρακτηρίστηκε από την πλήρη ανατροπή του υφιστάμενου επί δεκαετίες γεωστρατηγικού σκηνικού. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η πολεμική επιχείρηση του ΝΑΤΟ, η είσοδος πέντε βαλκανικών κρατών στο ΝΑΤΟ και τεσσάρων στην Ε.Ε., η δημιουργία των κρατιδίων-δορυφόρων της FYROM και του Κοσσόβου, και άλλα, δημιούργησαν μια εντελώς νέα κατάσταση.

Η Συμφωνία των Πρεσπών, μεταξύ της Ελλάδος και της FYROM, δεν έλυσε το πρόβλημα των Σκοπίων που χρονίζει επί δεκαετίες. Αντιθέτως, δημιούργησε ένα ψευδοκράτος, την «Βόρεια Ψευδομακεδονία». Πρόκειται σαφώς για ψευδοκράτος καθόσον δεν είναι δυνατόν να έχει πλήρη κρατική υπόσταση ένα μόρφωμα το οποίο «κλέβει», για να υπάρχει. Κλέβει όνομα, κλέβει ιστορία, και στοιχεία πολιτισμού… Κατοικείται από ένα ψευδώνυμο έθνος το οποίο ομιλεί μια ψευδώνυμη γλώσσα.

Παρά ταύτα, εξακολουθούν να υφίστανται στα Βαλκάνια κάποιες γεωστρατηγικής φύσεως εκκρεμότητες που έχουν ως συνέπεια να μην έχει επιτευχθεί απολύτως η σταθερότητα. Αρκεί να ληφθεί υπόψιν ότι στα Δυτικά Βαλκάνια συνεχίζεται η παρουσία στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων της Ε.Ε., στο πλαίσιο αντιστοίχων επιχειρήσεων.

Η Μέση Ανατολή αποτελεί το ενεργειακό κέντρο της παγκόσμιας οικονομίας, αποτελώντας, από στρατηγικής πλευράς, μία από τις σημαντικότερες περιοχές του διεθνούς συστήματος. Στην περιοχή αυτή, συμβαίνει μία από τις σημαντικότερες γεωπολιτικές συγκρούσεις του 20ού και του 21ου αιώνα. Η ευρύτερη περιοχή του Περσικού Κόλπου, που γενικώς εκτείνεται από την μεσογειακή ακτή έως τον Ινδικό, συνιστά το ενεργειακό κέντρο της παγκόσμιας οικονομίας. Οι κρίσεις στην περιοχή αυτή, και ειδικότερα εκείνη σε Συρία και Ιράκ, με τη δράση των τζιχαντιστών και την επιδίωξη δημιουργίας του αποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους, απειλούν την ασφάλεια και σταθερότητα του διεθνούς συστήματος, ιδιαίτερα όμως του εξεταζόμενου τριγώνου.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο ρόλος και η συμπεριφορά της Τουρκίας σε κάθε μία από τις εξεταζόμενες περιοχές, που σχετίζονται με τις πολιτικές που εκτρέφει όχι μόνο ως περιφερειακή δύναμη, αλλά και ως ισλαμικός γεωκεντρικός φορέας, παράλληλα με την πάγια επιθετική πολιτική της έναντι της Ελλάδας.