Του Αλέξανδρου Τάρκα

Ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας και ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς έχουν δίκιο στην παρατήρησή τους ότι δεν προκάλεσαν το Μακεδονικό πρόβλημα και ότι το κληρονόμησαν, μαζί με τα λάθη προηγούμενων ηγεσιών, αλλά -από το στιγμή που έχουν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας και προστασίας των συμφερόντων της- παρόμοιες δηλώσεις ακούγονται ως δικαιολογίες και υπεκφυγές, για να καλύψουν λάθη και παραλείψεις.

Η απλή, αντικειμενική και χωρίς προκαταλήψεις ανάλυση της πραγματικότητας δείχνει ότι, παρά την πολύμηνη διαπραγμάτευση με την ΠΓΔΜ, το τελικό κείμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών αποδέχεται το μεγαλύτερο μέρος των ιδεών του ειδικού εκπροσώπου του ΟΗΕ Μ. Νίμιτς και «πέφτει μέσα στις παγίδες» που προσπαθούσε να αποφύγει, επί σειρά ετών, η ελληνική πλευρά.

Μοναδική εξαίρεση θα μπορούσε να αποτελέσει η μέριμνα της Συμφωνίας για την erga omnes χρήση της επίσημης ονομασίας Βόρεια Μακεδονία αντί των παλαιότερων ελληνικών προτάσεων για τη διπλή ονομασία ή για τις διμερείς σχέσεις και την ένταξη στους διεθνείς οργανισμούς. Ωστόσο, και σε αυτό το σημείο, αρκεί η πάροδος μόλις λίγων εβδομάδων από τις υπογραφές της Κυριακής 17 Ιουνίου, για να διαπιστωθεί ότι ο γεωγραφικός προσδιορισμός «βόρεια» απωλέσθη! Οι περισσότεροι ξένοι αξιωματούχοι, αν όχι όλοι, και, φυσικά, η ηγεσία των Σκοπίων χρησιμοποιούν το σκέτο «Μακεδονία», ενώ οι ταυτόχρονες αναφορές (με ελληνική συνυπογραφή) στους «Μακεδόνες» δεν επιτρέπουν ψευδαισθήσεις ως προς τι έχει ήδη επικρατήσει! Οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί ότι, μέχρι τώρα, τα διαβατήρια των βορείων γειτόνων ανέγραφαν μόνον «Μακεδόνας» και, μετά την κύρωση της συμφωνίας, θα έχουν το συμπληρωματικό «Πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας», είναι ζήτημα αν πείθουν ακόμα και την υψηλή νομενκλατούρα της διεθνούς διπλωματίας που ενδιαφέρεται για τις υπηρεσιακές τυπικότητες αντί της πραγματικότητας. Όπως, επίσης, η πομπώδης διαρροή του Μεγάρου Μαξίμου ότι το τηλεοπτικό BBC άλλαξε την αναφορά στο χάρτη του από σκέτο «Μακεδονία» σε «Βόρεια Μακεδονία» ηχεί αστεία. Γιατί ο ίδιος νέος χάρτης παρουσιάζει, ταυτόχρονα, εντός της ελληνικής επικράτειας μια μικρή επαρχία με το όνομα «Μακεδονία» που, εμμέσως πλην σαφώς, φαίνεται να στέκεται –μάλλον παράταιρα- δίπλα σε μια ολόκληρη χώρα με παρόμοιο όνομα. Περιττό δε να αναφερθεί τι θα γίνει με τη χρήση εμπορικών ονομασιών και σημάτων και με τις ονομασίες των, πάσης φύσεως, φορέων που θα εξεταστούν από ειδική επιτροπή τα επόμενα χρόνια. Δυστυχώς, ηχεί φυσιολογικός ο ισχυρισμός μίας χώρας ότι οι φορείς και τα προϊόντα της έχουν περισσότερα δικαιώματα έναντι των αντιστοίχων μίας απλής επαρχίας.

Συνοπτικά, από το 1991 ως το 2017, οι ελληνικές κυβερνήσεις ενδιαφέρονταν το όνομα να μην αποτελεί όχημα αλυτρωτισμού και να μη δίνει δικαιώματα στην προβολή ισχυρισμών περί μακεδονικής εθνότητας και ταυτότητας της γειτονικής χώρας. Το 2018, τα πράγματα ανεστράφησαν: η Αθήνα προέβη, αυτοβούλως, στην αδιανόητη παραχώρηση της εθνότητας και της ταυτότητας και απλώς φρόντισε να υπάρξει μία συμβιβαστική ονομασία ισχύος erga omnes που θα έχει προφανή ημερομηνία λήξης.

TΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ «Α&Δ» ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΕΣ.