Οι κατοικημένες περιοχές, όπως είναι οι πόλεις και τα χωριά, δεν αποτελούν πρόσφορο έδαφος για τη διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων. Εκεί ο αμυνόμενος διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων, εξουδετερώνοντας, σε μεγάλο βαθμό, την ισχύ πυρός του επιτιθέμενου. Ακόμα και στην περίπτωση παντελούς έλλειψης σεβασμού για τον άμαχο πληθυσμό, τα άρματα μάχης, τα τεθωρακισμένα οχήματα, τα αυτοκινούμενα πυροβόλα κ.ά. δεν μπορούν να μετουσιώσουν την ισχύ που διαθέτουν.

Υπό αυτή την έννοια, οι επιχειρήσεις εντός κατοικημένων περιοχών χαρακτηρίζονται «ειδικές» και ως τέτοιες απαιτούν προσεκτικό και λεπτομερή σχεδιασμό.

Από τα αρχαία χρόνια μέχρι και τις μέρες μας, η πολιορκία πόλεων και η μάχη μέσα σε αυτές ήταν δύσκολη υπόθεση. Στον πόλεμο του Ιράκ, το 2003, το σημείο-κλειδί στις επιχειρήσεις εντός πόλεων ήταν η παρουσία των μονάδων υποστήριξης στην πρώτη γραμμή του μετώπου και η επαρκής εκπαίδευση των αμερικανικών και των βρετανικών δυνάμεων. Στο Ιράκ, οι διοικητές των τεθωρακισμένων σχηματισμών δεν ήθελαν αρχικά να εμπλακούν σε αγώνα μέσα σε κατοικημένες περιοχές. Στη συνέχεια όμως διαπιστώθηκε ότι είναι δυνατή η συνεργασία αρμάτων και πεζικού σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις. Διαπιστώθηκε, επίσης, και η αναγκαιότητα ύπαρξης κοινών επιχειρησιακών αντιλήψεων των δυνάμεων που ενεργούν σε κατοικημένους τόπους. Η λύση που προκρίθηκε τελικά ήταν η εκτεταμένη χρήση ελεύθερων σκοπευτών και δυνάμεων καταδρομών σε τακτικό επίπεδο και η υποστήριξή τους από άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματα.

TΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ «Α&Δ» ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΕΣ.