Από όλες τις (όχι λίγες είναι η αλήθεια) επιχειρήσεις εξόντωσης εχθρών που έχει φέρει σε πέρας το Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, αυτή ήταν μάλλον η πιο εντυπωσιακή.

Ο Ισμαήλ Χανίγια, επικεφαλής του πολιτικού γραφείου της Χαμάς και… φίλος του Ερντογάν τον οποίο επισκεπτόταν συχνά στην Τουρκία, έπεσε νεκρός από ισραηλινά πυρά (κατά πάσα πιθανότητα από βόμβα που είχε τοποθετηθεί κρυφά τουλάχιστον δύο μήνες νωρίτερα στον χώρο που διέμενε ο Χανίγια και εκπυρσοκροτήθηκε από απόσταση) τα ξημερώματα της Τετάρτης, ενώ βρισκόταν στην Τεχεράνη όπου είχε μεταβεί μαζί με άλλους εκπροσώπους του καλούμενου «άξονα της αντίστασης» (Χαμάς, Χούθι, Χεζμπολάχ) για να παρευρεθεί στην ορκομωσία του προέδρου Μασούντ Πεζεσκιάν.

Οι Ισραηλινοί χτύπησαν στην «καρδιά» του Ιράν την ώρα που όλοι (οι εχθροί τους) ήταν εκεί… αποδεικνύοντας ότι μπορούν. Όπως έπληξαν τον Χανίγια, θα μπορούσαν όμως να χτυπήσουν και κάποιον άλλον… εάν το ήθελαν. Τι σημαίνει αυτό για το Ιράν και τις τρωτότητές του;

Όταν οι Ιρανοί έστειλαν μια «βροχή» από (τυφλά;) πυρά ενάντια στο Ισραήλ τον περασμένο Απρίλιο (13-14 Απριλίου), αυτά στη συντριπτική τους πλειονότητα αναχαιτίστηκαν. Τώρα οι Ισραηλινοί δείχνουν, στον αντίποδα, ότι μπορούν να εξοντώσουν υψηλά ιστάμενους εχθρούς στην καρδιά της Τεχεράνης εάν το θελήσουν. Κάτι ανάλογο έχουν κάνει άλλωστε τους τελευταίους μήνες και αλλού: στη Βηρυτό (βλ. δολοφονίες Σάλεχ αλ-Αρούρι και Φουάντ Σουκρ) και στη Συρία (βλ. επίθεση στο ιρανικό προξενείο στη Δαμασκό και δολοφονία Σαΐντ Αμπιάρ κοντά στο Χαλέπι), φανερώνοντας τον βαθμό στον οποίο πια «ελέγχουν» (έχουν χαρτογραφήσει και σκανάρει) τη γειτονιά τους.

Οι Ισραηλινοί έχουν φέρει σε πέρας σημαντικά πλήγματα ενάντια σε όσους επιμένουν να φωνάζουν «θάνατος στο Ισραήλ», τα οποία όμως δεν είναι αρκετά για να τους απαλλάξουν από τα προβλήματα τους. Θα μπορούσε, άραγε, το Ισραήλ να αναδιατάξει μόνο του, μέσα από στρατιωτικά πλήγματα, ολόκληρο τον χάρτη της Μέσης Ανατολής; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι μάλλον αρνητική για μια σειρά από λόγους: επειδή οι παίκτες είναι πολλοί (Κατάρ, Αίγυπτος, ΗΠΑ κ.ά.) και οι απαντήσεις δεν γίνεται να είναι μόνο στρατιωτικές.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο ωστόσο, τα προβλήματα διαιωνίζονται και οι πληγές παραμένουν ανοιχτές.

Εάν υπήρχε μια προοπτική να υπάρξει εκεχειρία στη Γάζα, αυτή η προοπτική τώρα, έπειτα από τη δολοφονία Χανίγια, απομακρύνεται, πράγμα το οποίο προκαλεί όμως ενόχληση σε χώρες όπως είναι το Κατάρ, η Αίγυπτος και οι ΗΠΑ που είχαν επενδύσει διπλωματικό κεφάλαιο τους περασμένους μήνες στις προσπάθειες ειρήνευσης, ενώ στενά παρακολουθεί πια τις εξελίξεις και η Κίνα προσεγγίζοντας τους εχθρούς των Ισραηλινών.

Θα μπορούσε, άραγε, το Ισραήλ να πορευθεί μόνο, αγνοώντας τα «θέλω» όλων υπολοίπων; Η απάντηση -και σε αυτό το ερώτημα- είναι μάλλον αρνητική. Θα χρειαστούν συγκλίσεις, συμφωνίες, διπλωματία.

Ο Νετανιάχου μπορεί τώρα να πανηγυρίζει στρατιωτικές επιτυχίες (την καταστροφή του δικτύου της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, τις δολοφονίες του Χανίγια, του Αρούρι, του Μαρουάν Ίσα, του Μοχάμεντ Ντέιφ κ.ά.), πλην όμως μιλάμε για επιτυχίες που αφενός δεν μπορούν να σβήσουν την πληγή της 7ης Οκτωβρίου (για την οποία φέρει μεγάλη ευθύνη ο ίδιος ο Νετανιάχου) και που αφετέρου δεν διαμορφώνουν -τουλάχιστον όχι ακόμη- μια νέα τάξη πραγμάτων στην περιοχή της πολύπαθης Μέσης Ανατολής.

Το ενδεχόμενος ενός περιφερειακού πολέμου είναι κάτι το οποίο προς το παρόν όλοι, και το Ιράν αλλά και το Ισραήλ, αποκηρύσσουν και απεύχονται. Όταν η μια κλιμάκωση διαδέχεται την άλλη ωστόσο, τότε υπάρχει πια ο ορατός κίνδυνος αυτή η επαπειλούμενη περιφερειακή σύρραξη να καταστεί κάποια στιγμή αναπόφευκτη… και ανεξέλεγκτη…