Βάσει νόμου, η Γαλλία δεν μπορεί να ξαναπάει σε βουλευτικές εκλογές πριν από το καλοκαίρι του 2025.

Πώς θα κυλήσουν, όμως, οι προσεχείς -τουλάχιστον δώδεκα- μήνες; Το ερώτημα παίρνει εμφατικά θέση στο προσκήνιο, έπειτα από το μάλλον αδιέξοδο αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των βουλευτικών εκλογών που διεξήχθησαν χθες στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ε.Ε.

Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο (Nouveau Front Populaire-NFP) των κομμάτων της γαλλικής Αριστεράς (Σοσιαλιστών, Οικολόγων, Κομμουνιστών, Ανυπότακτης Γαλλίας κ.ά.) μπορεί να έκανε την έκπληξη στις 7 Ιουλίου εξασφαλίζοντας την πρωτιά, πλην όμως δεν κατάφερε να συγκεντρώσει τις 289 έδρες που θα απαιτούνταν για την απόλυτη πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση των συνολικά 577 εδρών.

Στον αντίποδα, το μπλοκ (ENSEMBLE-ENS) των κεντρώων πολιτικών δυνάμεων που στηρίζουν τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν είδε τις δικές του έδρες να εξανεμίζονται. Εάν έπειτα από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές του 2022 ήταν μεν πρώτο αλλά μη-αυτοδύναμο, τώρα είναι πια… δεύτερο προς τρίτο και αλλεπάλληλα ηττημένο (έπειτα από τις διαδοχικές ήττες μέσα σε έναν μήνα σε ευρωεκλογές και πρόωρες βουλευτικές).

Εάν τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τις προηγούμενες εκλογές οι μακρονικές κυβερνήσεις των Ελιζαμπέτ Μπορν και Γκαμπριέλ Ατάλ δυσκολεύονταν να θέσουν σε τροχιά εφαρμογής το κυβερνητικό τους πρόγραμμα, πλέον η όποια εφαρμογή κυβερνητικού προγράμματος καθίσταται από συγκεχυμένη έως ακατόρθωτη στη Γαλλία.

Και ναι, μπορεί ειδικά στο μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής τον πρώτο λόγο να τον έχει ο πρόεδρος Μακρόν η θητεία του οποίου λήγει επισήμως το 2027, πλην όμως το κοινοβούλιο μπορεί να κάνει εξαιρετικά δύσκολη τη ζωή του προέδρου εγείροντας εμπόδια και αιτίες εσωστρέφειας, πολύ δε περισσότερο εάν μιλάμε για ένα κοινοβούλιο τα άκρα του οποίου, είτε πρόκειται για τα αριστερά (Μελανσόν) είτε για τα δεξιά (Λεπέν), έχουν πια αυξήσει σημαντικά τις έδρες τους.

Η Γαλλία δείχνει να μπαίνει πια σε έναν κύκλο εσωστρέφειας παρόμοιο με εκείνον στον οποίο μπήκε η Βρετανία έπειτα από το δημοψήφισμα που άνοιξε τις πύλες του Brexit το 2016. Για την ιστορία, από το 2016 και έπειτα, μέσα σε ένα διάστημα δύο τετραετιών, η Βρετανία άλλαξε έξι πρωθυπουργούς (Κάμερον, Μέι, Τζόνσον, Τρας, Σούνακ, Στάρμερ).

Ναι, ο Εθνικός Συναγερμός (RN) της Μαρίν Λεπέν και του Ζορντάν Μπαρντελά μπορεί τελικώς να μην κατάφερε να βρεθεί στην κυβέρνηση προκαλώντας έτσι, με την «αποτυχία» του, αναστεναγμούς ανακούφισης σε Βρυξέλλες και ΝΑΤΟ, αλλά ο αποκλεισμός του από την εξουσία δυστυχώς δεν εγγυάται την κυβερνησιμότητα ενώ και οι έδρες του RN έχουν πια «χτυπήσει» ιστορικό υψηλό στη γαλλική εθνοσυνέλευση καθώς αυξήθηκαν σημαντικά παρά τη χθεσινή «ήττα της ακροδεξιάς».

Η Γαλλία δεν έχει, όμως, το περιθώριο να είναι απούσα από τις διεθνείς εξελίξεις. Κι αυτό, για μια σειρά από λόγους: ποσοτικούς, ποιοτικούς αλλά και απορρέοντες από την τρέχουσα συγκυρία.

Η χώρα του Μακρόν, του Μελανσόν και της Λεπέν έχει εκτόπισμα στη διεθνή σκηνή ως πυρηνική δύναμη με ισχυρή αμυντική βιομηχανία, ως η δεύτερη μεγαλύτερη εθνική ομάδα στην ευρωβουλή μετά από εκείνη της Γερμανίας, ως μόνιμο μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ, αλλά και ως χώρα με υπερπόντιες κτήσεις (βλ. όσα έγιναν πρόσφατα στη Νέα Καληδονία) η οποία τολμά να αναλαμβάνει διακριτές και σε μεγάλο βαθμό αυτόφωτες διπλωματικές πρωτοβουλίες (Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επέμβασης EI2, Ευρωπαϊκή Πολιτική Κοινότητα κ.ά.).

Κι ενώ αυτή η χώρα -η οποία δεν έχει την πολυτέλεια να απέχει- καλείται τώρα να διαχειριστεί πρωτοφανείς εσωτερικές προκλήσεις, την ίδια ώρα οι διεθνείς εξελίξεις «τρέχουν»… στο μέτωπο της Ουκρανίας (το οποίο διανύει μια εξαιρετικά επίφοβη φάση ενόψει του χειμώνα), των ΗΠΑ (ενόψει των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου και της ενδεχόμενης επιστροφής του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο), του ΝΑΤΟ (ενόψει της Συνόδου για τα 75 χρόνια της Συμμαχίας στην Ουάσιγκτον και της έλευσης του Ρούτε στη θέση του Στόλτενμπεργκ), του σινοδυτικού ανταγωνισμού (που οξύνεται), του Μεσανατολικού-Παλαιστινιακού (που έχει πια ανοίξει ως πληγή που δεν λέει να κλείσει) και των ποικίλων αναθεωρητισμών (σε Τουρκία, Βαλκάνια) που ναρκοθετούν τη διεθνή σκηνή με εστίες επαπειλούμενης αστάθειας…