Η επικράτηση του Εμανουέλ Μακρόν έναντι της Μαρίν Λεπέν στις προεδρικές εκλογές της 24ης Απριλίου στη Γαλλία μπορεί να έγινε δεκτή με… ανακούφιση εκτός των γαλλικών συνόρων, ως μια «σημαντική νίκη για την Ευρώπη». Ωστόσο οι σχέσεις του Μακρόν με τα λοιπά κέντρα εξουσίας στις διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ουδέποτε υπήρξαν ανέφελες – κάθε άλλο – ενώ πολλοί περιμένουν πλέον με ενδιαφέρον και την ομιλία που πρόκειται να εκφωνήσει ο επανεκλεγείς Γάλλος πρόεδρος στις 9 Μαΐου από το Στρασβούργο, κατά την τελετή λήξης της Διάσκεψης για το Μέλλον της Ευρώπης.

Από τις βόρειες ακτές της Μάγχης έως τη Βαλτική και από το Βερολίνο ως την Ουάσιγκτον και πίσω πάλι ως τις Βρυξέλλες, υπήρξαν και υπάρχουν δυνάμεις που έχουν «συγκρουστεί» με τον Μακρόν τα τελευταία χρόνια για μια σειρά από θέματα.

Για τις χώρες της Βαλτικής, ο Γάλλος ηγέτης παραείναι, ή τουλάχιστον παραήταν, «κοντά» στον Πούτιν, σε αντίθεση με τους Βρετανούς για παράδειγμα που συγκρούονται πολύ πιο έντονα με τη Μόσχα εμπνέοντας έτσι μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε Λιθουανούς, Εσθονούς και Λετονούς.

Για κάποιες από τις χώρες του Βίσεγκραντ από την άλλη πλευρά (Ουγγαρία, Πολωνία), ο Μακρόν είναι υπέρ το δέον ευρωπαϊστής και δημοκράτης, ενώ Βρυξέλλες, Βερολίνο και Άγκυρα στέκονται πια απέναντι στον 44χρονο Γάλλο ηγέτη με προσδοκίες, ανοιχτούς λογαριασμούς και καχυποψία.

Για το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον, εκείνος παραείναι… Γάλλος, και για την ηγεσία του ΝΑΤΟ υπερβολικά «αυτόνομος» (καθώς προωθεί την ευρωπαϊκή Στρατηγική Αυτονομία, την Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επέμβασης – EI2, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας – EDF, τη Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία – PESCO: πρότζεκτ τα οποία κάποιοι από τους «έξω» αποκηρύσσουν ως δηλωτικά ενός νέου αναδυόμενου γαλλοκεντρικού «προστατευτισμού»).

Παρίσι και Ουάσιγκτον ψυχράνθηκαν πέρυσι στην σκιά της AUKUS, με τη γαλλική πλευρά να κάνει λόγο για «πισώπλατη μαχαιριά», ενοχλημένη ούσα καθώς είδε τη συμφωνία των δεκάδων δισ. ευρώ που είχε συνάψει για την πώληση γαλλικών υποβρυχίων στους Αυστραλούς να ακυρώνεται προς όφελος αμερικανικών και βρετανικών συμφερόντων. Αλλά και κάποιοι Ευρωπαίοι από τη μεριά τους ενοχλήθηκαν, όπως σημειώνει το Politico, όταν το Παρίσι επιχείρησε να τους εμπλέξει σε αυτήν την κόντρα.

Στα μάτια μερίδας Δυτικών, το Παρίσι είναι «πιο κοντά από όσο θα έπρεπε» όχι μόνο στη Ρωσία του Πούτιν αλλά και στην Κίνα του Σι Τζινπίνγκ.

Όταν οι ηγεσίες Γαλλίας και Γερμανίας προώθησαν το καλοκαίρι του 2021 την ιδέα μιας Συνόδου των Ευρωπαίων ηγετών με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, κάποια ευρωπαϊκά κέντρα αντέδρασαν και μάλιστα εντόνως.

Και όταν, το ίδιο καλοκαίρι, οι Μακρόν και Μέρκελ πήραν μέρος στη δική τους γαλλογερμανική Σύνοδο με τον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ μέσω τηλεδιάσκεψης (τον Μάρτιο του 2022 θα ακολουθούσε και μια νέα τηλεδιάσκεψη Μακρόν – Σολτς – Σι), κάποιοι αντέδρασαν και πάλι, υπογραμμίζοντας την «αντίφαση» των σινοευρωπαϊκών σχέσεων, μια αντίφαση στο πλαίσιο της οποίας η Κίνα είναι «συστημικός αντίπαλος» («systemic rival») της ΕΕ, όπως σημειώνουν στις εκθέσεις τους οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, και την ίδια ώρα ο μεγαλύτερος εμπορικός της εταίρος.

Παρίσι και Λονδίνο έχουν ανταλλάξει «πυρά» γύρω από ουκ ολίγα θέματα τα τελευταία χρόνια: για τους όρους του Brexit (που ακόμη εκκρεμούν και, κατά κάποιους, περιπλέκονται πλέον στην σκιά της ουκρανικής κρίσης), τα αλιευτικά δικαιώματα στη Μάγχη, το μεταναστευτικό, την AUKUS κ.ά. Είναι παράλληλα γνωστό, δε, πως ανάμεσα στους Εμανουέλ Μακρόν και Μπόρις Τζόνσον δεν υπάρχει και η καλύτερη χημεία, μάλλον το αντίθετο, για να το θέσουμε κομψά.

Κατά τα λοιπά ωστόσο, υπάρχουν γαλλοβρετανικές συνεργασίες που συνεχίζουν να «τρέχουν», όπως είναι για παράδειγμα εκείνη της MBDA στην οποία συμμετέχουν Airbus, BAE Systems και Leonardo, αναπτύσσοντας επί του παρόντος τον αντιπλοϊκό (anti-ship) Sea Venom για τα πολεμικά ναυτικά Γαλλίας και Βρετανίας αλλά και το πρόγραμμα Future Cruise / Anti–Ship Weapon (FC/ASW), ενώ παράλληλα κυκλοφορούν και σενάρια (σύμφωνα με το Defense News) που θέλουν τους Βρετανούς να αντικαθιστούν με γαλλικούς Exocet κάποιους από τους δικούς τους παλαιούς Harpoon.

Κατά τα λοιπά, επισήμως συνεχίζει να «τρέχει», εν μέσω μεγάλων προβλημάτων και διαφωνιών είναι η αλήθεια, και το Future Combat Air System (FCAS) πρότζεκτ που έχουν αναλάβει από κοινού Γάλλοι (Dassault), Γερμανοί και Ισπανοί (Indra) μαζί με την Airbus, με στόχο την παραγωγή ενός νέου ευρωπαϊκού μαχητικόυ ως το 2040 που θα μπορεί να αντικαταστήσει τα Rafale και Eurofighter.